раздзьму́хаць, раздзьму́хваць (агонь) ánfachen vt; entfáchen vt (тс. перан.)

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

бушава́ць, -шу́ю, -шу́еш, -шу́е; -шу́й; незак.

1. Бурна, імкліва выяўляць сваю разбуральную сілу (пра вецер, агонь, ваду).

Полымя бушуе.

Бушуюць хвалі.

2. перан. Бурна выказваць сваё незадавальненне, буяніць (разм.).

Чаго ты бушуеш?

|| наз. бушава́нне, -я, н.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

страло́к, -лка́, мн. -лкі́, -лко́ў, м.

1. Чалавек, які ўмее страляць; хто страляе.

Меткі с.

2. Ваеннаслужачы стралковых або мотастралковых войск.

3. Ваеннаслужачы, які вядзе агонь з танка або самалёта.

С.-радыст.

4. Служачы ваенізаванай аховы.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

Крамяне́ць ’красаць агонь’ (Сержп. Ск.). Гл. крэмень.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Краса́ць ’высякаць агонь крэсівам’ (ТСБМ). Гл. крэсіва.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

агняві́шча Месца, дзе раней быў раскладзены агонь (Нас., Смален. Дабр.). Тое ж агні́шча (Рэч., Смарг.), агняві́ска (Вор.).

Беларускія геаграфічныя назвы. Тапаграфія. Гідралогія. (І. Яшкін, 1971, правапіс да 2008 г.)

вы́вергнуцца, ‑нецца; зак.

Вырвацца, выйсці знутры чаго‑н. Вывергнуўся агонь з вулкана.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Dáuerfeuer

n -s вайск. праця́глы (аўтаматы́чны) аго́нь

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

вулканіза́т

(ад лац. vulcanus = агонь, полымя)

тое, што і гума 1.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

мегапі́р

(ад мега- + гр. руг = агонь)

гарачаўстойлівы сплаў на аснове жалеза.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)