violate [ˈvaɪəleɪt] v.

1. fml паруша́ць (закон, дамову і да т.п.);

violate an oath паруша́ць прыся́гу

2. га́ньбіць, знеслаўля́ць (святыню)

3. трыво́жыць, перашкаджа́ць;

violate calm паруша́ць спако́й

4. lit. гва́лціць, гвалтава́ць (жанчыну)

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

узнепако́іць, ‑кою, ‑коіш, ‑коіць; зак., каго.

Разм. Выклікаць у кім‑н. трывогу, непакой; усхваляваць. Мне было незразумела.., чаму гэтыя на выгляд звычайныя птушкі так узнепакоілі маіх сябрукоў. Аляхновіч. // перан. Парушыць спакой; прывесці ў рух. [Ганна:] — Не, Антоне! Мае суседкі старэнькія, рана спаць кладуцца, Яшчэ ўзнепакоім. Дубоўка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

zamącać

незак.

1. муціць; каламуціць;

2. перан. парушаць;

zamącać spokój — парушаць спакой;

гл. zamącić

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

возмути́ть сов.

1. (вывести из себя) абуры́ць;

2. (побудить к восстанию) уст. падбухто́рыць, узбунтава́ць;

3. (вывести из состояния покоя) уст. узбуры́ць, пару́шыць (спако́й);

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

возмуща́ть несов.

1. (выводить из себя) абура́ць;

2. (побуждать к восстанию) уст. падбухто́рваць, узбунто́ўваць;

3. (выводить из состояния покоя) уст. узбура́ць, паруша́ць (спако́й);

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

траўмі́раваць, ‑рую, ‑руеш, ‑руе; зак. і незак., каго-што.

Панесці (наносіць) каму‑, чаму‑н. траўму. Траўміраваць нагу. // Вывесці (выводзіць) з раўнавагі, парушыць (парушаць) чый‑н. спакой. — А .. [дачка] абураецца: «Падумай толькі! Гэта ж каб і праўда з кім такое гора было, то хіба можна казаць, чалавека траўміраваць!» Лось.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

цішыня́, ‑і, ж.

1. Адсутнасць шуму, гукаў; маўчанне. Цішыня стаяла ў лесе незвычайная. Кулакоўскі. У лясным гушчары пануе спрадвечны змрок і цішыня. М. Ткачоў.

2. перан. Адсутнасць баявых дзеянняў; зацішша. Арлоўскага абудзіў цяпер не напорысты грукат бою, а пакутліва-пякучая цішыня. Паслядовіч.

3. Душэўнае ўціхаміранне, спакой.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

раўнава́га, ‑і, ДМ ‑вазе, ж.

1. Стан спакою, у якім знаходзіцца цела пад уздзеяннем роўных, процілегла накіраваных сіл. Устойлівая раўнавага. Няўстойлівая раўнавага. □ Галінка загойдалася. І, каб утрымацца, захаваць раўнавагу, сарока замахала крыламі. Лынькоў.

2. Устойлівае становішча, устойлівасць. У галаве страшэнна шумела, і .. [Сяргей] баяўся падымацца, каб часам не страціць раўнавагу. Шамякін.

3. перан. Устойлівыя суадносіны паміж чым‑н.; ураўнаважванне адно другім. Раўнавага сіл.

4. перан. Спакой, нармальны стан духоўнага і маральнага жыцця. Вывесці з раўнавагі. □ За два гады Таня павольна прызвычаілася да свайго становішча, асвоілася з горкім лёсам саламянай ўдавы, пабыла жыццёвую раўнавагу. Машара. Ганна напружыла ўсе свае сілы, каб захаваць спакой і раўнавагу. Няхай.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Lándfrieden

m -s мір, спако́й

◊ dem ~ nicht (recht) tráuen — не (ве́льмі) ве́рыць чаму́-н.; прадчува́ць небяспе́ку

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

невозмути́мость ж. спако́й, -ко́ю м., спако́йнасць, -ці ж.; абыя́кавасць, -ці ж.; непару́шнасць, -ці ж.;

отвеча́ть с невозмути́мостью адка́зваць спако́йна (абыя́кава);

невозмути́мость хара́ктера спако́йнасць хара́ктару;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)