1) спрэ́чка f., ды́спут -у m.; сва́рка f., разла́д -у m.; спрача́ньне n.
2) асьве́дчаньне n., спрэ́чнае пыта́ньне
3) змага́ньне, спаду́жніцтва n.
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
самнамбулі́зм
(фр. somnambulisme, ад лац. somnus = сон + ambulare = хадзіць)
разлад свядомасці, калі чалавек у стане сну аўтаматычна выконвае звычайныя дзеянні (ходзіць, перакладвае рэчы і інш.).
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)
Zwístigkeit
f -, -en сва́рка, разла́д
éinen ~ béilegen — ула́дзіць [спыні́ць] сва́рку
mit j-m in ~ geráten* — пасвары́цца з кім-н.
Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)
трэ́шчына, ‑ы, ж.
Шчыліна на месцы разлому, разрыву, пашкоджання паверхні чаго‑н. Там стаяў белы гліняны кубак, чайнік з адбітым рыльцам, талерка з рудою трэшчынаю, усё гэта пустое, сухое, чыста памытае.Арабей.Зламанай лініяй пралезла трэшчына на лёдзе ад берага да берага.Броўка.//перан. Пра разлад, разыходжанні паміж кім‑н. [Хоня:] — З сягонняшняга дня любоў мая дала трэшчыну!Мележ.[Харытон:] — А наконт Булыгавага вывадка прама скажу: яшчэ ў сваім зародку даў ён вялікую трэшчыну.Бажко.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Ро́зніца1, розьніца ’непадабенства, адрозненне ў чым-небудзь’, ’велічыня, сума, якая з’яўляецца рознасцю паміж дзвюма велічынямі, сумамі’ (ТСБМ, Гарэц., Нас., Бяльк., Касп., Байк. і Некр., ТС). Укр.різни́ця, рус.ра́зница (ц.-славянізм), польск.różnica ’адрозненне’, чэш.různice ’разлад, спрэчка’, ст.-польск.różnica ’тс’, ст.-рус.розница ’спрэчка, нязгода’ (XVII ст.). Да розны (гл.).
Ро́зніца2 ’продаж паштучна або невялікімі колькаснаму (ТСБМ). З рус.розница ’тс’ < ст.-рус.розница ’тс’ (1407 г.). Сюды ж рознічны ’звязаны з гандлем у розніцу’ (ТСБМ). Параўн. ураздроб (гл.).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
дысгармо́нія
(ад гр. dys = раз-, не- + harmonia = сувязь, сугучнасць)
1) парушэнне гармоніі, адсутнасць сугучнасці, немілагучнасць;
2) разлад, няўзгодненасць, парушэнне адпаведнасці чаго-н. чаму-н. (напр. д. колераў у пейзажы)
Слоўнік іншамоўных слоў. Актуальная лексіка (А. Булыка, 2005, правапіс да 2008 г.)
1. Сеяць неспакой сярод каго‑н., уносіць разлад, неразбярыху. — Ты [Якім] зноў усіх баламуціш! — ускіпеў з яшчэ большай ярасцю Рыгорка.Дуброўскі.[Сцяпан:] — Я дык што? Я — нічога. Хведар усё. Ён людзей баламуціць.Асіпенка.// Бударажыць, хваляваць. Загараліся і беглі па жылках маладыя іскры. Будзілі, баламуцілі, падбівалі стары імпэт.Баранавых.
2. Зачароўваць, спакушаць. Чорт бы вас пабраў, дзяўчаты: баламуціце вы нашага брата і годзе!Колас.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
мітрэ́нга, ‑і, ДМ ‑рэнзе, ж.
Разм. Трывога, неспакой, сумятня, разлад. Там, на суседскім агародзе, перапалох, мітрэнга. — Анютка, галубка! Пакліч свайго Васіля, няхай бярэ пілу і сякеру і хутчэй бяжыць сюды!.. — на ўсю сядзібу лямантуе баба Алімпа.Васілевіч.[Грасыльда:] Заснуць я, сын, тады не магла. Такая мітрэнга ў вёсцы .. [Бацьку] у штаб да Міхала цягалі, на калені ставілі, аўтамат чорны да грудзей прыстаўлялі.Пташнікаў.Мітрэнга цэлая ўзнялася пасля слоў чарнявага.. Усе паўставалі, хто сядзеў. Ігнась паспрабаваў загаманіць, але яго не слухалі. Гаварылі ўсе.Мурашка.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
гемерало́пія
(ад гр. hemera = дзень + alaos = сляпы + ops, opos = зрок)
разлад зроку, які характарызуецца зніжэннем светлавой адчувальнасці; назіраецца пры некаторых захворваннях вачэй, недахопе вітаміну А ў арганізме; курыная слепата.
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)
гласала́лія
(ад гр. glossa = мова + lalia = балбатня, пустаслоўе)
1) уласцівае культу некаторых рэлігійных сект выкрыкванне ў стане экстазу бязглуздых слоў, якое ўспрымаецца сектантамі як «богавяшчанне»;
2) мед.разлад маўлення.
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)