маладу́шнічаць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; незак.
Праяўляць маладушнасць; падаць духам. Не маладушнічаць, а памерці з высока ўзнятай галавой, як і належыць савецкаму чалавеку, — прыйшло выразнае і канчатковае рашэнне. Шчарбатаў.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
сказі́ць, скажу́, сказі́ш, сказі́ць; сказі́м, сказіце́, сказя́ць; скажо́ны; зак., што.
1. Перайначыць, падаць у няправільным, памылковым выглядзе.
С. думку.
2. (1 і 2 ас. не ўжыв.). Моцна змяніць (твар, знешні выгляд — ад болю, гора і пад.).
Боль сказіў твар.
|| незак. скажа́ць, -а́ю, -а́еш, -а́е.
|| наз. скажэ́нне, -я, н.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)
змару́дзіць, ‑джу, ‑дзіш, ‑дзіць; зак., з інф.
Разм. Затрымацца, прыпазніцца; замарудзіць. Колькі гора з .. [Рыгорам] бывае І ў часіну малацьбы. Ці асцё зарэжа ў воку, Ці змарудзіць сноп падаць. Ставер.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
чмя́кацца, ‑аюся, ‑аешся, ‑аецца; незак.
Разм. Падаць, валіцца з глухім гукам. Вада ажно закіпела ад бурбалак, нібы на раку абрушыўся град; глуха чмякаліся, разрываючыся і ўзнімаючы фантаны, міны. Хадкевіч.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
padać
pada|ć
незак.
1. падаць; валіцца;
~ć wznak — падаць (валіцца) дагары;
~ć ze zmęczenia — падаць ад стомы;
2. падаць, ісці (пра ападкі);
śnieg padać — ідзе снег;
3. гінуць;
krowy ~ją — каровы здыхаюць;
4. падаць;
światło ~ło na środek stołu — святло падала на сярэдзіну стала;
~ć na cztery łapy — выходзіць з вады сухім
Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)
take action
а) стаць дзе́йным
б) пача́ць працава́ць
в) пача́ць судзі́цца, пада́ць на суд
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
адста́ўка ж. отста́вка;
пада́ць у ~ку — пода́ть в отста́вку;
палко́ўнік у ~та́ўцы — полко́вник в отста́вке;
◊ вы́йсці ў ~ку — вы́йти в отста́вку
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (актуальны правапіс)
спагна́нне ср.
1. взыска́ние, взима́ние;
пада́ць да ~ння — юр. пода́ть к взыска́нию;
2. вымеще́ние;
1, 2 см. спагна́ць;
3. (наказание) взыска́ние
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (актуальны правапіс)
◎ Пу́канка ’груша, яблык, які сам зваліўся з дрэва, паданка’ (Янк. 2; ветк., Мат. Гом.; Растарг.). Ад пу́каць ’падаць’, параўн. у Насовіча: “падать, издавая звук”.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
пакра́паць, ‑ае; зак.
Крапаць, падаць дробнымі кроплямі некаторы час (пра дождж). Крыху пакрапаў дождж, потым аціх і ўсчаўся зноў — дробны і рэдкі, бы сыпануў хто з-за лесу вадзяныя кроплі. Савіцкі.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)