3) буд.злуча́ць пры дапамо́зе шыпо́ў; запуска́ць у паз
Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)
éinigen
1.
vt аб’ядно́ўваць, злуча́ць; (auf, über A) дамо́віцца (аб чым-н.)
2.
(sich) аб’ядно́ўвацца
(auf, über A) дамо́віцца (аб чым-н.)
Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)
lock3[lɒk]v.
1. запіра́ць; запіра́цца; замыка́ць; замыка́цца;
Does this door lock? Гэтыя дзверы запіраюцца?
2. сціска́ць;
lock smb. in one’s arms сціска́ць каго́-н. у абды́мках, абдыма́ць, абніма́ць
3.злуча́ць, сплята́ць
lock away[ˌlɒkəˈweɪ]phr. v. хава́ць пад замо́к
lock out[ˌlɒkˈaʊt]phr. v. запіра́ць дзве́ры і не ўпуска́ць
Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)
Траі́цца ’раздзяляцца на тры часткі’, ’утройвацца, павялічвацца ў тры разы’ (ТСБМ), укр.трої́ти(ся), рус.трои́ть(ся), польск.troić się, н.-луж.tšojś, в.-луж.trojić, славен.trojíti ’дзяліць на тры часткі’, ’павялічвацца ў 3 разы’, серб.тро̀јити (се). Прасл.*trojiti (sę) утворана ад асновы *troj‑ зборнага лічэбніка *trojі (м., ж. р.), *trojе (н. р.) ’трое’, які развіваўся (пад уплывам *dъvojь) з і.-е.*trei̯ó‑ ’трое’ < *tréi̯es ’тры’ (Покарны, 1092; Сной₂, 786). Сюды ж траі́ць ’дзяліць на тры часткі’, ’злучаць у адно з трох’ (ТСБМ).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
Трымпа́йла (трымпа́йло) ‘доўгае палена, якое вешаюць скаціне на шыю, каб яна не ўцякала’ (драг., Ск. нар. мовы, Клім.). Запазычанне, параўн. укр.дыял.тре́мпель ‘жэрдка, шасток у хаце’ (ЕСУМ, 5, 629), а таксама польск.trempel ‘рад слупкоў, прыкрытых бэлькай’. Хутчэй за ўсё, ідэнтычнае крампадла ‘калочак для звязвання снапоў’ (гл.), што да польск.krępować ‘звязваць’, у сваю чаргу запазычанага з ням.krampen ‘злучаць, браць у клямары’ (ням.Krampe ‘клямары, прабой’), гл. Борысь, 529. Фанетычна бліжэй да ням.trampeln ‘тупаць, цяжка ступаць’ > польск.дыял.trępać ‘тс’, параўн. SEK, 5, 162.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
абагульня́ць, ‑яю, ‑яеш, ‑яе; незак., што.
1. Знаходзіць агульнае ў розных думках, фактах, выказваннях і на падставе гэтага рабіць вывад. Трэба вучыць маладога аўтара абагульняць факты і рабіць з іх пэўныя філасофскіх вывады.Чорны.// Знаходзіць што‑н. вернае пераймання ў дзейнасці розных людзей, прадпрыемстваў, устаноў і рабіць гэта здабыткам усіх. Абагульняць вытворчы вопыт.// Пераносіць рысы адной з’явы на ўсе падобныя ёй. Навошта абагульняць.
2. Назіраючы за пэўнай катэгорыяй людзей, знаходзіць характэрнае і на падставе гэтага ствараць мастацкі вобраз; тыпізаваць. Пісьменніку трэба ўмець абагульняць жыццёвыя з’явы і факты ў мастацкіх вобразах і іх узаемаадносінах.
3. Аб’ядноўваць, злучаць у нешта адзінае. Абагульняць напевы адзінай мелодыяй.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Луча́ць1 ’яднаць, злучаць, з’ядноўваць’, славін.łąčac ’тс’. У іншых слав. мовах толькі ў прэфіксальных варыянтах. Да прасл.lǫčati — ітэратыў да lǫčiti > лучы́ць1 (гл.).
Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)
zusámmenschließen
*
1.
vt
1) злуча́ць, аб’ядно́ўваць, змыка́ць
2) замыка́ць у адны́м памяшка́нні
2.
(sich)
1) злуча́цца
2) (zuD) аб’ядно́ўвацца (у саюз і г.д.)
Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)
лу́чыць, ‑чу, ‑чыш, ‑чыць; зак.
Разм. Трапіць, пацэліць. Акцызнік раптам стаў, спяшаючыся, апранацца. Соваў рукі ў рукавы кашулі і ніяк не мог лучыць.Пташнікаў.— Што на .. [сівецкіх гаспадароў] глядзець? Яны раздураныя, яны адно глядзяць, каб як лучыць на лёгкі хлеб.Зарэцкі.
Разм.Злучаць, яднаць. Як высветлілася, усе [партызаны] былі жывы-здаровы і толькі яшчэ раз адчулі, чаго варт для іх той, хто лучыў іх у адну баявую сілу.Брыль.З гэтым чалавекам Рыгора лучыла глыбокае пачуццё таварыскай блізкасці.Гартны.Ва ўсім цывілізаваным свеце родная мова ёсць асноваю, якая лучыць усе прадметы школьнага курса, якая праходзіць праз усе яго часткі.Шырма.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)