атупе́ласць, ‑і, ж.

Уласцівасць і стан атупелага. Такія моманты бывалі ў жыцці Сашкі Стафанковіча, момантны жывёльны страх быццам бы прарываў атупеласць яго галавы і сэрца. Чорны.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ахво́сце, ‑я, н.

1. Воўна, якая састрыгаецца з хваста, ног, галавы.

2. перан. Паслугачы, прыхільнікі рэакцыйных грамадскіх груповак; рэшткі разгромленых рэакцыйных арганізацыя. Нацыяналістычнае ахвосце. Фашысцкае ахвосце.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

качкано́с, ‑а, м.

Яйцаносная млекакормячая жывёліна сямейства аднапраходных, у якой пярэдняя частка галавы выцягнута і заканчваецца шырокай дзюбай, падобнай на качыную (водзіцца ў Аўстраліі і Тасманіі).

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

падко́л, ‑у, м.

Разм. З’едлівыя, непрыемныя словы, насмешка. Новікаў не падняў галавы ад работы, нібы і не чуў, што сказаў Рыгор, нібы не заўважыў падколу. Арабей.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ма́каўка ж

1. бат Móhnkapsel f -, -n, Móhnkopf m -(e)s, -köpfe;

2. разм (частка галавы) Schéitel m -s

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс)

крук, -ка́ м., в разн. знач. крюк;

◊ сагну́ць у к. — скрю́чить;

~кам галавы́ (но́са) не даста́ць — не подступи́ться

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (актуальны правапіс)

кефаламе́трыя

(ад гр. kephale = галава + -метрыя)

сістэма вымярэння галавы чалавека пры дапамозе антрапаметрычных інструментаў.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

клінацэфа́лія

(ад гр. kline = ложа + -цэфалія)

форма галавы з седлападобным паглыбленнем у вобласці цемені.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

зазу́мкаць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; зак.

Пачаць зумкаць. // Зумкнуць некалькі разоў запар; празумкаць. На ўсю моц зазумкала муха, шуснула ў сена ля самай галавы — і ўсё сціхла. Пташнікаў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

асі́лак, ‑лка, м.

Герой беларускіх казак, легенд, воін незвычайнай сілы, мужнасці і розуму; волат. Выхапіў асілак Дубавік свой востры меч і адсек цмоку ўсе тры галавы. Якімовіч.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)