Кватарава́ць ’часова жыць у каго-н., наймаючы кватэру, памяшканне’ (ТСБМ, КЭС, лаг., Янк. I), ’размяшчацца, быць на пастоі (пра войска)’ (ТСБМ). Гл. кватэра 1.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

ірэгуля́рны, ‑ая, ‑ае.

Кніжн. Не падпарадкаваны агульным правілам; нерэгулярны. Ірэгулярнае войска. □ Па адхоне слаўся пладовы вялізны сад, адрываючыся ўверсе.. цёмнай і раскошнай сцяной ірэгулярнага парку. Караткевіч.

[Лац. irregularis.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

сяміты́сячны, ‑ая, ‑ае.

1. Ліч. парадк. да сем тысяч. Сямітысячны нумар.

2. Які складаецца з сямі тысяч адзінак. Сямітысячнае войска. // Цаною ў сем тысяч. Сямітысячны гарнітур.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

dezerterować

незак. дэзерціраваць;

dezerterować z wojska — дэзерціраваць з войска

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

stationíeren

1.

vt размяшча́ць (войска і г.д.)

2.

vi размяшча́цца, мясці́цца

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

по́лчышча, ‑а, н.

1. Вельмі вялікае войска (звычайна варожае). Варожае полчышча.

2. звычайна мн. (по́лчышчы, ‑чышч і ‑чышчаў); перан.; каго-чаго. Незлічоная, вялікая колькасць, безліч. Полчышчы камароў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

перадыслацы́равацца, ‑руецца; зак.

Перамясціцца куды‑н., размясціцца ў другім месцы (пра войска). Неўзабаве.. Беларускі штаб партызанскага руху аддаў загад брыгадзе імя Ракасоўскага перадыслацыравацца ў Вілейскую вобласць. Дзенісевіч.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

калонаважа́ты, ‑ага, м.

Той, хто вядзе калону (у 2 знач.), ідзе ўперадзе яе. // Малодшы чын у рускай арміі 18 — пач. 19 стст.; афіцэр, які вядзе калону войска.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

гібе́рна

(ст.-польск. hiberna, ад лац. hiberna = зімовыя кватэры)

1) зімовыя кватэры войска ў Стараж. Рыме;

2) павіннасць зімовага ўтрымання войска і забеспячэння яго харчам, якую неслі жыхары дзяржаўных і царкоўных уладанняў у Рэчы Паспалітай.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

князь, -я, мн. князі́, -ёў, м.

1. Правадыр войска і правіцель феадальнай манархічнай дзяржавы або асобнага ўдзельнага княства.

Полацкі к.

2. Тытул такіх асоб, які перадаваўся ў спадчыну або прысвойваўся царом як узнагарода, а таксама асоба, якая мела такі тытул.

|| пагард. князёк, -зька́, мн. -зькі́, -зько́ў, м.

|| прым. кня́жацкі, -ая, -ае.

К. палац.

К. тытул.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)