Пале́тнік ’сезоннік’ (Мат. Гом.). Да ле́та (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

◎ По́хля ’палоска, участак сенакосу’ (Мат. Гом.). Няясна.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Пяскі́ж ’рыба пячкур’ (Мат. Маг.). Гл. піскіж.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Страмп ‘пень’ (Мат. Гом.). Параўн. страмбе́ль, гл.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Сты́рта ‘дзежка, кубел’ (?) (Мат. Гом.). Гл. сцірта.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Сушчу́кнуць ’сціхнуць’ (Мат. Гом.). Да шчукнуць, гл.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Сыно́к ’адтуліна ў жорнах’ (Мат. Гом.). Няясна.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Тудэ́й ‘там’ (Нас., Мат. Гом.). Гл. тудой.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

зыбіна́ Дрыгва, зыбкае балота; забалочаны вадаём, на паверхні якога ўтварыўся раслінны дзірвановы пласт; плаў (Слаўг.). Тое ж зыбе́нь (Віц. Рам. Мат.), зыбі́чына́, зыбката́, зы́бчасць (Слаўг.), зыбу́н (Докш., Дрыс., Крыв., Пл., Пол., Шарк. ДАБМ), зы́баўка (Мядз. ДАБМ), зыбе́ча, зы́бша (Слаўг.).

Беларускія геаграфічныя назвы. Тапаграфія. Гідралогія. (І. Яшкін, 1971, правапіс да 2008 г.)

Лясо́ўка ’дзікая яблыня і плод з яе’ (Касп., шкл., Мат. Маг.), ’лясная груша’ (карэліц., Сцяшк. Сл.), як і лясоўка ’лясная мыш’ (карм., Мат. Гом.) утварыліся ў выніку намінацыі выразу з прыметнікам лясо́вы (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)