замясі́ць, ‑мяшу, ‑месіш, ‑месіць; зак., што.

1. Зрабіць аднародную, вязкую масу, размешваючы, расціраючы што‑н. у вадкасці. Замясіць цеста. Замясіць гліну.

2. Умясіць што‑н. у цеста. Для большай трываласці ў хлебны шарык трэба замясіць кавалачак ваты, якая будзе звязваць мякіш. Матрунёнак.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

загусці́ць, ‑гушчу, ‑гусціш, ‑гусціць; зак., што.

Разм. Зрабіць густым або занадта густым. Загусціць цеста. Загусціць пасевы.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

дакі́снуць, ‑не; пр. дакіс, ‑ла; зак.

Кіснучы, дайсці да стану гатоўнасці; укіснуць. Капуста дакісла. Цеста дакісла.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

нацукрава́ць, ‑рую, ‑руеш, ‑руе; зак., што.

Разм. Пакласці ў што‑н. цукар, насыпаць цукрам. Нацукраваць цеста.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

замясі́ць, -мяшу́, -ме́сіш, -ме́сіць; -ме́шаны; зак., што.

Прыгатаваць, змешваючы якое-н. сыпкае рэчыва з вадкасцю і размінаючы для атрымання вязкай масы.

З. цеста.

|| незак. заме́шваць, -аю, -аеш, -ае.

|| наз. заме́с, -у, м. (спец.).

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)

dough

[doʊ]

n.

1) це́ста n.

2) Sl. гро́шы

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)

апла́тка

(польск. opłatek, ад лац. oblatum = ахвераванае)

1) аладачка з прэснага цеста, якая выкарыстоўваецца католікамі і пратэстантамі пры прычасці;

2) абалонка з крухмальнага цеста або жэлаціну для парашковых лякарстваў; капсула.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

дамясі́ць, ‑мяшу, ‑месіш, ‑месіць; заг. дамясі; зак., што.

Закончыць мясіць, замясіць да канца. Дамясіць цеста. Дамясіць гліну.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

макаро́на, ‑ы, ж.

Харчовы прадукт з прэснага цеста ў выглядзе тонкіх трубачак. // Страва, прыгатаваная з такога прадукту.

[Іт. maccheroni.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

слаі́ць, слаю, слаіш, слаіць; незак., што.

Разм. Рабіць слаі з чаго‑н.; класці, складваць слаямі. Слаіць цеста.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)