паўво́страў, ‑рава; мн. паўастравы, ‑оў; м.
Частка сушы, якая з трох бакоў абмываецца вадой. Польскі паўвостраў. Балканскі паўвостраў.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
тры, трох, тром, трыма, (аб) трох, ліч. кольк.
1. Лік і лічба 3. Напісаць лічбу тры. // Колькасць, якая абазначаецца лічбай 3. Тры кніжкі. Тры дарогі. □ Садок быў, праўда, невялічкі: Дзве верабіны ды тры дзічкі. Колас.
2. Тое, што і тройка (у 2 знач.).
•••
Бачыць на тры аршыны (на тры сажні) пад зямлёю гл. бачыць.
Гнуцца ў тры пагібелі гл. гнуцца.
Гнуць у тры пагібелі гл. гнуць.
Да трох не гавары каму гл. гаварыць.
Заблудзіць у трох соснах гл. заблудзіць.
За тры крокі ад каго-чаго гл. крок.
Злупіць тры скуры гл. злупіць.
Тры чвэрці да смерці гл. чвэрць.
Уткнуць (уваткнуць, усунуць, уставіць) свае тры грошы гл. уткнуць.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Спавіва́нка ‘вяроўка з трох і болей частак’ (Касп.). Да спавіваць, далей да віць (гл.).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
крутасве́т, ‑а, М ‑свеце, м.
Разм. Тое, што і круцель. Пра Яўстрата ў Ельнічах ніхто слова благога не скажа. І пра самога, і пра трох яго сыноў. Праўда, толькі пра трох, бо чацвёрты, самы меншы, Юзік — такі ж крутасвет, што проста дзіва, у каго ён і ўдаўся. Вітка.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
вымярэ́нне, ‑я, н.
1. Дзеянне паводле знач. дзеясл. вымяраць — вымераць.
2. Велічыня, якая вымяраецца. Геаметрычная фігура ў трох вымярэннях.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
трыадзі́нства, ‑а, н.
Адзінства трох паняццяў, прадметаў, умоў.
•••
Драматычнае трыадзінства — адзінства часу, месца і дзеяння, якое захоўвалася драматургіяй класіцызму.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
dimension
[,daɪˈmenʃən]
n.
вымярэ́ньне n., выме́р, паме́р -у m.
of three dimensions — у трох выме́рах
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
◎ Пракро́чваць, пракрочываць ’грашыць’ (Нас.), прабачэнне ’пераход, перасячэнне граніцы’ (трох., Сл. ПЗБ). З польск. przekroczwać ’пераступаць; парушаць’.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
трохно́гі, ‑ая, ‑ае.
На трох нагах, ножках. Трохногі столік. // З адной (з чатырох) пашкоджанай або зламанай нагой, ножкай. Трохногае крэсла.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
шматкро́п’е, ‑я, н.
Знак прыпынку ў выглядзе трох пастаўленых побач кропак (...), а таксама рад кропак, які абазначае пропуск у тэксце.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)