odnosić się

odnosi|ć się

незак.

1. адносіцца; ставіцца;

źle się ~ć do kogo — дрэнна ставіцца да каго;

2. тычыцца, датычыцца;

to się ~\ do mnie — гэта мяне тычыцца (датычыцца)

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

ігнарава́ць

(польск. ignorowac, ад лац. ignorare = не ведаць, не прызнаваць)

свядома не звяртаць увагі на каго-н., што-н., пагардліва ставіцца да каго-н., чаго-н. (напр. і. факты).

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

паво́дле прыназ laut (G, nach D); gemäß (D) (ставіцца звычайна пасля наз);

паво́дле апо́шняй мо́ды nach der létzten Móde

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс)

легкаду́мны léichtsinnig, nicht ernst;

ста́віцца да чаго-н легкаду́мна etw. zu leicht néhmen*, etw. auf die léichte Schúlter néhmen*

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс)

swine [swaɪn] n.

1. (pl. swine) zool. свіння́

2. infml хам, свіння́;

be a swine to smb. ста́віцца да каго́-н. па-ха́мску

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

unsparing [ʌnˈspeərɪŋ] adj.

1. шчо́дры;

be unsparing in one’s efforts не шкадава́ць намага́нняў

2. бязлі́тасны;

be unsparing of others бязлі́тасна ста́віцца да і́ншых

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

ганары́сты, ‑ая, ‑ае.

Які пагардліва ставіцца да людзей, лічыць сябе лепшым за іншых; фанабэрысты, самаўпэўнены. Ехалі ўладары багаццяў, біржавікі-спекулянты, іх слугі — гвардзейцы і ўрадавыя чыноўнікі, іх каханкі — ганарыстыя выпеставаныя арыстакраткі. Самуйлёнак. Рыгорка — хлопчык здольны і вельмі ганарысты. Колас. // Які выражае пагарду. Ганарыстая, з’едлівая ўсмешачка перасмыкнула яе [Чэсі] румяныя вусны. Брыль.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

patronize

[ˈpeɪtrənaɪz]

v.

1) быць ста́лым кліе́нтам, наве́днікам

2) падтры́мваць, спрыя́ць, быць мэцэна́там (маста́цтва, бале́ту)

3) ста́віцца пабла́жліва

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)

ernst

a сур’ёзны

etw. ~ néhmen* — ста́віцца сур’ёзна (да чаго-н.), разгляда́ць сур’ёзна

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)

фу́нкцыя, -і, мн. -і, -цый, ж.

1. З’ява, якая залежыць ад іншай і змяняецца па меры змянення іншай з’явы.

2. У матэматыцы: закон, паводле якога кожнаму элементу аднаго мноства ставіцца ў адпаведнасць некаторы элемент іншага мноства.

Лінейная ф.

Трыганаметрычная ф.

3. Работа, спецыфічная дзейнасць, што выконваецца органам, арганізмам і пад.

Ф. залоз.

4. Роля, значэнне, назначэнне чаго-н.

Функцыі крэдыту.

5. Абавязак, кола дзейнасці.

Службовыя функцыі.

Функцыі прафкама.

|| прым. функцыяна́льны, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)