гры́зці, -зу́, -зе́ш, -зе́; -зём, -зяце́, -зу́ць; грыз, -зла; -зі́; незак.

1. каго-што. Кусаць зубамі што-н. цвёрдае.

Г. морквіну.

Г. костку.

2. перан., каго (што). Пастаянна папракаць, прыдзірацца, сварыцца.

3. перан. Не даваць спакою, мучыць.

Мяне грызе пакутлівая думка.

|| зак. разгры́зці, -зу́, -зе́ш, -зе́; -зём, -зяце́, -зу́ць; разгры́з, -зла; -зі́; -ы́зены (да 1 знач.).

|| аднакр. грызану́ць, -ну́, -не́ш, -не́; -нём, -няце́; -ну́ць; -ні́.

|| наз. грызе́нне, -я, н.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

аэрабіясфе́ра

(ад аэра- + біясфера)

прыземны слой атмасферы (да вышыні 6—7 км), у якім пастаянна прысутнічаюць жывыя арганізмы і дзе яны пры пэўных умовах здольныя нармальна жыць і размнажацца.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

пала́ц

(польск. pałac < іт. palazzo, ад лац. palatium = палац)

1) вялікі, раскошны будынак, дзе пастаянна знаходзіцца цар, кароль, кіраўнік дзяржавы;

2) вялікі будынак грамадскага прызначэння, які вылучаецца сваёй архітэктурай.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

ГАРНІЗО́Н (франц. garnison) 1) вайсковыя часці, ваенна-навуч. і інш. ваен. ўстановы, размешчаныя пастаянна ці часова ў пэўным населеным пункце або раёне з вызначанымі межамі. У гарнізоне назначаюць нач., яго намеснікаў, ваен. каменданта і інш. службовых асоб; арганізуюць гарнізонную і каравульную службы.

2) Войскі (падраздзяленні), што абараняюць пэўны апорны пункт (напр., доўгатэрміновае абарончае збудаванне, крэпасць).

т. 5, с. 67

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

groan​2 [grəʊn] v.

1. стагна́ць;

groan with pain стагна́ць ад бо́лю;

moan and groan (пастаянна) ска́рдзіцца, хны́каць

2. fml лама́цца, угіна́цца пад цяжа́рам;

The tables were groaning with food. Сталы гнуліся ад ежы.

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

non-resident [ˌnɒnˈrezɪdənt] n.

1. нерэзідэ́нт; іншазе́мец, які́ не пражыва́е пастая́нна ў да́дзенай краі́не; прые́зджы

2. чалаве́к, які́ не пражыва́е ў да́дзенай гасці́ніцы;

The bar is open to non-residents. Бар адкрыты для публікі.

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

вандро́ўнік, ‑а, м.

1. Чалавек, які вандруе, падарожнічае. Вось у гэтае мястэчка і накіраваліся нашы вандроўнікі — Лабановіч і Садовіч. Колас.

2. Той, хто часта мяняе месца жыхарства, пастаянна знаходзіцца ў дарозе. Міхаіл Сярмяжка лічыць, што яго шлях будаўніка-вандроўніка не надта доўгі. Дадзіёмаў.

3. Той, хто вядзе неаселы спосаб жыцця; качэўнік. Жывёлаводы-вандроўнікі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

beständig

1.

a пастая́нны, усто́йлівы, трыва́лы

2.

adv пастая́нна, заўсёды

er bleibt ~ hier — ён застае́цца тут на пастая́ннае жыха́рства

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

сыхо́дзіць

1. гл. сысці;

2. перан. (размяшчацца, нахільна) ábsteigen* vi (s);

3. (з адмоўем «нe») (пастаянна знаходзіцца дзе-н.) ímmer dabéi sein, nicht verlássen*;

не сыхо́дзіць з языка́ auf der Zúnge líegen*

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

імане́нтны, ‑ая, ‑ае.

Кніжн. Пастаянна ўласцівы той ці іншай з’яве, абумоўлены яе сутнасцю; ўнутраны. Іманентны працэс. □ Што існуюць шматлікія гістарычныя і практычныя ўмовы (не гаворачы ўжо аб іманентных супярэчнасцях капіталізму), якія вядуць і прывядуць значна хутчэй да гібелі капіталізму, чым да ператварэння сучаснага капіталізму ў ідэальны капіталізм, — гэтага я, вядома, і не думаю аднаўляць. Ленін.

[Лац. immanens, immanentis.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)