безрулявы́, ‑ая, ‑ое.

Спартыўная (акадэмічная) лодка для двух весляроў без рулявога.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

двухто́мны, ‑ая, ‑ае.

Які складаецца з двух тамоў. Двухтомны збор твораў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

двухчле́н, ‑а, м.

Сума або рознасць двух алгебраічных выразаў (членаў); біном.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

двайко́вы, -ая, -ае.

Звязаны з дзвюма велічынямі або які складаецца з двух кампанентаў.

○

Двайковая сістэма злічэння — пазіцыйная сістэма злічэння з асновай 2 (для запісу ліку выкарыстоўваюцца толькі дзве лічбы — 0 і 1).

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

тоеснасць,

роўнасць двух аналітычных выразаў у матэматыцы.

т. 15, с. 481

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

пол², -у, м.

Кожны з двух генетычна і фізіялагічна супрацьпастаўленых разрадаў жывых істот (мужчын і жанчын, самцоў і самак).

Мужчынскі п.

Прыгожы або слабы п. (жанчыны; жарт.).

|| прым. палавы́, -а́я, -о́е.

Палавая спеласць.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

полірытмі́я, ‑і, ж.

Адначасовае спалучэнне ў музычным творы двух ці некалькіх рытмаў.

[Ад грэч. poly — многа і rhythmós — рытм.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

дваябо́рства, ‑а, н.

Спартыўнае спаборніцтва, якое складаецца з двух відаў практыкаванняў; двухбор’е.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

дыфто́нг, ‑а, м.

Спалучэнне двух галодных гукаў, што вымаўляюцца як адзін склад.

[Ад грэч. di(s) — двойчы і phtongos — гук.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Scylla [ˈsɪlə]v. myth. Сцы́ла

♦

between Scylla and Charybdis памі́ж Сцы́лай і Хары́бдай; ≅ памі́ж двух агнёў

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)