Тарагане́ць ’тарахцець’ (ТС), тарагоне́ть ’барабаніць, стукаць’ (Альп.), тарагні́ць ’хутка гаварыць’ (Сл. Брэс.). Параўн. серб.-харв. торо̀гоња ’крыклівая баба’. Апошняе, паводле Скока (3, 745), ад toròkati ’крычаць’ (гл. тарокаць) з няясным пераходам к > г. Гукапераймальнае, можна разглядаць як варыянт дзеяслова тыпу тарах(а)нець ’тарахцець, бразгатаць’ з азванчэннем зычнага ў інтэрвакальным становішчы, гл. тарах.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

спатыка́цца, спатыкну́цца

1. (аб што-н) stólpern vi (s) (über A); stráucheln vi (h, s) (тс перан);

2. разм (гаварыць няўпэўнена, раптам змаўкаць) stécken bléiben*, stócken vi;

3. (пацярпець няўдачу) entgléisen vi (s), stráucheln vi (s), zu Fall kómmen*

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

chorus

[ˈkɔrəs]

1.

n., pl. -ruses

1) хор -у m.

2) музы́чная кампазы́цыя для хо́ру

3) прыпе́ў -ву, рэфрэ́н -у m.

2.

v.t.

1) пяя́ць, гавары́ць у адзі́н го́лас

2) выка́зваць зго́ду

•

- in chorus

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

patter

I [ˈpætər]

1.

v.

1) ша́стаць, шуршэ́ць; бараба́ніць, шамаце́ць, біць; шо́ргаць

The rain patters on a windowpane — Дождж б’е па шы́бах

2) тупаце́ць, ту́паць

Bare feet pattered along the hard floor — Бо́сыя но́гі тупаце́лі па цьвёрдай падло́зе

2.

n.

тупаце́ньне n. (ног), шуршэ́ньне, шамаце́ньне n. (дажджу́)

II [ˈpætər]

1.

n.

1) балбатня́ f.

2) гаво́рка f., жарго́н -у m. (напр. зладзе́йскі)

3) ско́рагаво́рка f.

2.

v.

ху́тка, бязду́мна гавары́ць, лапата́ць

Patter a prayer — бязду́мна гавары́ць па́церы

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

Гавару́н ’гаварлівы чалавек’ (Янк. III, 17; Бяльк.; Інстр. III, 58). Рус. говору́н ’гаварлівы чалавек, балбатун, балака’, укр. говору́н (Рудніцкі, 667; няма ў Грынч.). Усх.-слав. утварэнне адлюстроўвае прасл. словаўтваральную мадэль *govorunъ (nomen agentis на *‑unъ ад *govoriti ’гаварыць’). Аналагічныя фармацыі з суфіксам ёсць і ў некаторых іншых слав. мовах. Параўн., напр., славен. govorȗn ’хвалько, фразёр’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Жу́піць ’размаўляць’ (ТСБМ). Рус. алан. жу́пить ’крычаць (пра птушак)’, жупе́ть ’спяваць (пра птушак)’. Трубачоў (Слав. языкозн., V, 179) лічыць прасл. дыялектызмам *župiti. І.‑е. корань *geu‑ (Покарны, 1, 393, 403) суадносіцца з *gō̆u‑ (параўн. гутарыць, гаварыць), прадстаўлены яшчэ ў жук, жузнець (гл.). Фасмер, 2, 67 (з пытальнікам «да жук?»). Корань *geu пашыраны элементам ‑p‑.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

◎ Кліпа́нікі ’абутак на драўлянай падэшве’. Параўн. літ. klypkė ’зношаны драўляны чаравік’ (Грынавецкене і інш., LKK, 16, 178; Лаўчутэ, Балтизмы, 68). Бел. кліпанік < кlір‑ап‑ ікь. Як бачым, словаўтварэнне ў гэтай лексемы цалкам ела вянскае. Таму можна гаварыць выключна аб запазычанні лексемы або з іншага словаўтваральнага варыянта, або дэрывацыйнай гісторыі запазычанага кліп на беларускім моўным грунце.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Куст 1 ’нізкарослая травяністая расліна’ (ТСБМ, Сл. паўн.-зах., ТС, Ян., Бяльк., Яруш., Сержп. Ск.). Укр. куст, рус. куст, ст.-рус. кустъ ’тс’. Усходнеславянскае ўтварэнне слова суадносіцца нейкім чынам з літ. kúokštas ’куст’. Пра рэканструкцыю праславянскага і балта-славянскага слова гаварыць нельга (параўн. Фасмер, 2, 432).

Куст 2 ’жыллё, дом’ (Ян.). Да куст 1 (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Мамы́ліць ’надуваць губы ад незадавальнення’, мамы́ль ’сярдзіты, з надутымі губамі’ (Нас.). Рус. смал. мамы́лить ’тс’, ’злаваць, крыўдзіцца’, серб.-харв. маму̀љати ’жаваць, есці з закрытым ротам’, чак. му̏мати; му̀млати ’мармытаць’, ’бурчаць’, балг. мамо́ля ’няясна гаварыць’, славен. momljáti ’тс’, ’бурчаць’, чэш. mumlati ’тс’. Гукапераймальнае (Бернекер, 2, 75; Фасмер, 3, 30; Скок, 2, 366–367; БЕР, 3, 633).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Не́ка ’не; ніяк’ (бешанк., Нар. сл.; Цых.). Магчыма некалькі тлумачэнняў паходжання слова, якія маюць права на існаванне, асабліва пры дапушчэнні аманіміі форм: не́ка < не́а (адмаўленне, гл.) шляхам устаўкі к паміж галоснымі; не + ка (часціца, як у тута‑ка, тама‑ка, нямаша‑ка, немае‑ка і г. д.); утворана ад дзеяслова не́каць ’гаварыць «не»’, гл.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)