радыёпе́ленг, ‑а, м.

Спец.

1. Вугал, які ўтвараецца геаграфічным мерыдыянам і напрамкам ад радыёпрыёмніка на крыніцу радыёхваль. Вымярэнне радыёпеленга.

2. Сігнал перадавальнай радыёстанцыі, па якому вызначаецца вугал паміж мерыдыянам і кірункам на гэтую станцыю.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

светлавы́ светово́й;

~вы́я з’я́вы — световы́е явле́ния;

с. сігна́л — светово́й сигна́л;

~ва́я шчы́ліна — светова́я щель;

~ва́я рэкла́ма — светова́я рекла́ма;

○ с. дзень — светово́й день

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Rücklicht

n -s, -er аўта за́дні ліхта́р; стоп-сігна́л

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

SÓS-Ruf

['εs|o:|'εs]

m -(e)s, -e марск. сігна́л «SOS»

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

Glóckenzeichen

n -s, - звано́к (сігнал)

auf das ~ — па званку́

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

distress​1 [dɪˈstres] n.

1. го́ра

2. ця́жкае стано́вішча;

economic/financial distress ця́жкае эканамі́чнае/фіна́нсавае стано́вішча

3. бяда́, бе́дства;

a distress signal сігна́л бе́дства

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

фанфа́ра, ‑ы, ж.

1. Медны духавы музычны інструмент у выглядзе падоўжанай трубы без вентыляў (у 2 знач.).

2. Сігнал урачыстага характару, які падаецца гэтым інструментам і абвяшчае аб пачатку ўрачыстасцей.

•••

Трубіць у фанфары гл. трубіць.

[Іт. fanfara.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

іканаско́п

(ад гр. eikon = выява, вобраз + -скогі)

тэлевізійная перадавальная электронна-прамянёвая трубка для пераўтварэння аптычнага адлюстравання ў электрычны сігнал.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

прасігналізава́ць, ‑зую, ‑зуеш, ‑зуе; зак., што і без дап.

1. Падаць сігнал, прасігналіць.

2. перан. Папярэдзіць, паведаміць аб чым‑н., што адбылося ці можа адбыцца. Недзе ў сэрцы нехта нябачны ўжо прасігналізаваў гэтую радасную вестку. Васілевіч.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

мемі́стар

[ад англ. mem(ory) = памяць + (res)istor = які ўтварае апору]

электрахімічная кіруючая апора, здольная запамінаць пададзены на яе сігнал.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)