вірава́ць

1. (круціць, бурліць) wírbeln vi;

2. перан. (бурліць, кіпець) bródeln vi, wállen vi, tósen vi;

у яго́ кроў віру́е sein Blut ist in Wállung

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

мул ​1, ‑а, м.

Помесь кабылы і асла.

мул ​2, ‑у, м.

Абл. Іл. Зазнаў тут бедны човен гора: Каламі Костусь яго пора І ва ўсе бокі яго круціць, Ды толькі воду каламуціць, Бо тут гразі больш, чым вады, І мулу, рознае брыды. Колас.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

рата́тар

(лац. rotator = той, хто круціць)

1) апарат для друкавання копій з чарцяжоў, рукапісаў, малюнкаў;

2) фіз. цела, якое верціцца раўнамерна вакол цэнтра або восі;

3) анат. мышца, якая ажыццяўляе паварот у якім-н. суставе.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

По́круцень ’вяртлявы хлапец’ (Арх. Бяльк.). Ад по- і круцень, параўн. круцень ’вір’ (Яшк.), да круціцца, круціць (гл.). Параўн. яшчэ рус. по́верть ’пра легкадумнага чалавека’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

nésteln

1.

vt завя́зваць, зашнуро́ўваць

2.

vi (an D) круці́ць (у руках), ту́заць (за што-н.)

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

trundle

[ˈtrʌndəl]

1.

v.t.

1) каці́ць, пхаць

to trundle a wheelbarrow — пхаць та́чку

2) круці́ць

2.

v.i.

1) каці́цца

2) круці́цца

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

Вадаве́рць ’вір’ (Гарэц.; Яруш.). Складанае слова: вада + вярцець ’круціць’. Рус. водоворот, макед. водовртеж, балг. водовъртеж ’тс’ дазваляюць меркаваць, што існавала праславянская складаная лексема са значэннем ’вір’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

По́круць ’помесь паляўнічага сабакі з дварняком’ (Жыв. НС), по́круч ’дзіця ад бацькоў розных нацыянальнасцей’ (Нікан.). Укр. по́круч ’помесь’, польск. pokurcz ’помесь’. Да по- і круціць (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

крутня́, ‑і, ж.

Разм.

1. Дзеянне паводле дзеясл. круціць (у 2, 6 знач.).

2. Дзеянне паводле дзеясл. круціцца (у 2, 4, 5 і 7 знач.).

3. Падман, махлярства. Адбыў кару, вярнуўся ў сяло — ну, думалі, зразумеў ён, што крутнёй ды зладзействам на свеце не пражывеш. Краўчанка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

узаткну́ць, ‑ну, ‑неш, ‑не; ‑нём, ‑няце; зак., што.

Разм.

1. Насадзіць, надзець на што‑н. вострае. Адам моўчкі развязаў сваю торбачку, дастаў адтуль .. кавалак сала і,.. узаткнуўшы па завостраны штышок, пачаў круціць над полымем. Нікановіч.

2. Наспех абуць што‑н.; уссунуць. Узаткнуць боты на босыя ногі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)