Іж прыслоўе ’аж’, злучнік ’нават аж’ (Шат.). З і1 (гл.) і жа (гл.). Параўн. аж.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
далуча́льны
1.ánschließend; verbíndend (ланцуг);
2.грам. béigeordnet; béiordnend;
далуча́льны злу́чнік béiordnende Konjunktión
Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс)
по́кі, прысл. і злучнік.
Абл. Пакуль. — Адцягнем покі што брычку, а перадок няхай тут пабудзе. Жыва, хлопцы, жыва.Колас.І покі ў магілу не лягу — Вы ў сэрцы, Ільіч дарагі.Бялевіч.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
далуча́льны, ‑ая, ‑ае.
1. Прызначаны для далучэння. Далучальны ланцуг.
2. У граматыцы — які з’яўляецца дапаўненнем, дадаткам да чаго‑н. Далучальныя сказы.// Які служыць для далучэння. Далучальны злучнік.// Заснаваны на спосабе далучэння, прыбаўлення. Далучальная сувязь сказаў.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
conditional
[kənˈdɪʃənəl]1.
adj.
умо́ўны; зале́жны (ад не́чага)
2.
n., Gram.
умо́ўны сказ, лад або́злу́чнік
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
Аўжо́, аўжож ’ужо, ну ўжо, а вось’ (Нас., Касп.), укр.авже, авжеж, рус.смал.авжо. З а (злучнік) і ўжо, параўн. Карскі 2-3, 97; Рудніцкі, 1, 6.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
Дызлучнік, часціца. Відавочная, фанетычная па паходжанню варыяцыя злучніка і часціцы да (гл.); параўн. Трубачоў, Эт. сл., 4, 180. Сюды адносяцца і камбінацыі тыпу дый (< ды + i), дык (< ды + к).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
conjunctive
[kənˈdʒʌŋktɪv]1.
adj.
1) злуча́льны
2) злу́чаны, спалу́чаны
3) злу́чнікавы
2.
n.
злуча́льнае сло́ва, злу́чнік -а m.
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
Прыты́м — злучнік далучальны (звычайна ў спалучэнні са злучнікамі і, ды, а) ’да таго ж, акрамя таго’ (ТСБМ). Ад пры- і тым‑, Тв. скл. займенніка той. Параўн. рус.прито́м ’тс’, укр.приті́м ’прытым’.