Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)
ánfügen
1.
vt
1) далуча́ць; прырабля́ць, прыстаўля́ць
2) тэх.злуча́ць
2.
(sich)
(D) прыстасо́ўвацца (да чаго-н.)
Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)
interweave
[,ɪntərˈwi:v]
v., -wove or -weaved, -woven
1) ператыка́ць, пераплята́ць
2) мо́цна злуча́ць, пераме́шваць ра́зам
to interweave truth with fiction — перамяша́ць пра́ўду з вы́думкай
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
Стрэ́нчыць ‘майстраваць, прыстройваць; нацягваць’ (Нас., Байк. і Некр., Шат.), ‘дагаджаць, наравіць’ (дзярж., Нар. сл.), ‘прыслугоўваць; працаваць’ (Варл.), стрэ́нчыты ‘(настойліва) раіць’ (бяроз., Шатал., Сл. Брэс.), стрэнч, стрэ́нчаньня ‘клопат, турбота’ (чэрв., Нар. лекс.). Паводле Карскага (Белорусы, 149), Цвяткова (Запіскі, 2, 1, 65), Кюнэ (Poln., 100), нельга аддзяліць ад польск.stręczyć ‘злучаць, сцягваць; сватаць’, nastręczyć ‘соваць, упіхваць’; аб польскім слове гл. Брукнер, 518.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
Супру́г: супруг валоў ’пара запрэжаных валоў’ (свянц., Яшк. Мясц.), ст.-бел.супругъ ’пара разам запрэжаных валоў’ (Сл. Скар.), параўн. балг.дыял.съпру́зи ’пара запрэжаных коней або валоў’, ст.-слав.сѫпрѫгъ ’запрэжка’; сюды ж супру́га ’жонка’ (Рам. 6), супру́жница ’тс’ (Нас.), магчыма, яшчэ да стараж.-рус.супругъ, съпрѧжьница ’жонка’, або новае запазычанне з рус.супру́га, супру́жница ’тс’. Усё да прасл.*pręgti ’злучаць, звязваць’, гл. спрагаць, супрага.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
Трыно́жыць ‘звязваць пярэднія ногі каня з адной задняй’ (ТСБМ, Шат., Янк. 2, Байк. і Некр., Юрч. СНЛ), ‘путаць каня так, каб тры нагі былі свабодныя, а да чацвёртай была прывязана вуздэчка’ (Нас.). Параўн. рус.трено́жить ‘путаць коней трыногай’, ст.-польск.trnożyć, trynożyć ‘путаць (каня)’ (XV ст.), суч. польск.trynożyć ‘злучаць путам ногі наўскос’. Утворана ад тры ‘тры’ і нага ‘нага’ (Фасмер, 4, 98; Брукнер, 579).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
łączyć
łącz|yć
незак.
1.злучаць; звязваць; аб’ядноўваць;
2. спалучаць; сумяшчаць;
~yć przyjemne z pożytecznym — спалучаць прыемнае з карысным;
3.злучаць;
(już) ~ę! — злучаю!;
2.кніжн. далучаць, перадаваць;
~ę pozdrowienia — маё вітанне;
~ę wyrazy szacunku — з павагай ... (ветлівая формула заканчэння пісьма)
Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)
злучэ́нне, ‑я, н.
1.Дзеяннепаводлезнач.дзеясл.злучаць 1 — злучыць 1 і злучацца — злучыцца.
2. Тое, што злучае што‑н.; месца, дзе злучана што‑н. — Па сцежках і па дарозе пастаўлены дазоры .. На злучэнні дарог, у даліне, — ручны кулямёт.Самуйлёнак.
3. Вялікая вайсковая адзінка (брыгада, дывізія, корпус і пад.). Танкавыя злучэнні. Партызанскае злучэнне.
4. Рэчыва, малекула якога складаецца з атамаў некалькіх элементаў. Хімічнае злучэнне. Кіслароднае злучэнне.
5. Спосаб сувязі самастойных раўнапраўных слоў або сказаў. Сказы звязваюцца па спосабу злучэння і падпарадкавання.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)