узбрае́нне, -я, н.

1. гл. узброіцца, узброіць,

2. Зброя і боепрыпасы для вядзення вайны, бою.

Новыя віды ўзбраення.

Быць або знаходзіцца на ўзбраенні (пра зброю, якой аснашчаны войскі). Прыняць (узяць) на ў. (таксама перан.: актыўна выкарыстаць што-н.).

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)

Maschínenwaffe

f -, -n вайск. аўтаматы́чная збро́я

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)

A-Wáffe

f -, -n а́тамная збро́я

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)

Rüstzeug

n -(e)s збро́я, узбрае́нне

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)

ко́лючы

1. прич. ко́лющий;

2. прил. в разн. знач. ко́лющий;

к. боль — ко́лющая боль;

~чая збро́я — ко́лющее ору́жие

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (актуальны правапіс)

czekan

м.

1. ледаруб;

2. гіст. чакан (зброя)

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

archery

[ˈɑ:rtʃəri]

n.

1) лу́чніцтва n.

2) лу́чнікі pl.

3) збро́я лу́чнікаў

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)

катава́льня, ‑і, ж.

Тое, што і засценак ​1. Для цябе [Міхал] былі падрыхтаваны пасткі, катавальні. На цябе былі нацэлены боты, зброя патрулёў і вартавых. Карпаў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ко́рцік, ‑а, м.

Халодная колючая зброя ў форме кароткага кінжала, якую ў СССР носяць адміралы, генералы, афіцэры, мічманы і прапаршчыкі пры парадна-выхадной форме.

[Ад перс. kārd — нож.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Stéigfeuerwaffe

f -, -n вайск. збро́я навясно́га агнр

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)