тэ́нар
(іт. tenore)
1) самы высокі мужчынскі голас, а таксама спявак з такім голасам;
2) духавы музычны інструмент, які ўваходзіць у склад духавых аркестраў.
Слоўнік іншамоўных слоў. Актуальная лексіка (А. Булыка, 2005, правапіс да 2008 г.)
валто́рна
(ням. Waldhorn = паляўнічы рог)
медны духавы музычны інструмент у выглядзе спіральна сагнутай трубы з шырокім раструбам.
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)
дуду́к
(тур. düdük)
духавы драўляны музычны інструмент у выглядзе трубкі з 9 адтулінамі, пашыраны ў народаў Каўказа.
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)
патанцава́ць, ‑цую, ‑цуеш, ‑цуе; зак., што і без дап.
Танцаваць некаторы час; пратанцаваць. [Астапчык:] Што ж вы сядзіце тут? Пайшлі б патанцавалі, і дзяўчатам вашым было б весялей з вамі. Машара. У рэстаране граў духавы аркестр. Алена запрасіла Сашку патанцаваць. Гроднеў. Раніцай .. [Чыжык] зноў расклаў агонь. Патанцаваў каля яго, каб сагрэцца, паснедаў і зноў выйшаў на бераг. Няхай.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
аўло́с
(гр. aulos)
духавы інструмент, падобны да флейты, які быў пашыраны ў Стараж. Грэцыі, Стараж. Рыме і краінах Міжземнамор’я.
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)
аэрафо́н
(ад аэра- + -фон)
духавы музычны інструмент, у якім крыніцай гуку з’яўляецца дрыжанне слупка паветра (напр. арган, кларнет, флейта).
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)
ге́кельфан
[ад ням. W. Heckel = прозвішча ням. музычнага майстра (1836—1909) + гр. phone = гук]
духавы музычны інструмент, барытонавы габой.
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)
сурма́2
(тур. suma, ад перс. sūmū)
старажытны беларускі і ўкраінскі духавы музычны інструмент у выглядзе доўгай драўлянай трубы.
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)
фісгармо́нія
(ням. Fisharmonium, ад гр. physa = мех + harmonia = гармонія)
язычковы клавішны духавы музычны інструмент, які гучыць падобна да аргана.
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)
барыто́н
(іт. baritone)
1) мужчынскі голас, сярэдні паміж басам і тэнарам, а таксама спявак з такім голасам;
2) духавы або струнны музычны інструмент сярэдняга рэгістра і тэмбру.
Слоўнік іншамоўных слоў. Актуальная лексіка (А. Булыка, 2005, правапіс да 2008 г.)