tílgbar

a

1) які́ мо́жна [трэ́ба, нале́жыць] ліквідава́ць [зні́шчыць]

2) які́ трэ́ба [нале́жыць] пагасі́ць (напр., доўг)

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

tílgen

vt

1) выво́дзіць, зво́дзіць, знішча́ць

2) загла́джваць (віну)

3) пагасі́ць (доўг)

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

amortisíeren

vt

1) эк. паступо́ва ліквідава́ць доўг; амартызава́ць

2) тэх. аслабля́ць, глушы́ць

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

даўжні́к, ‑а, м.

Той, хто ўзяў у доўг, пазычыў. Адны плацілі акуратна, другія цягнулі бог ведае колькі, і мы не маглі пазбавіцца ад даўжнікоў ці, як у нас кажуць, дэбітораў. Скрыган. // перан. Той, хто абавязак каму‑н. за што‑н. Узнагароджаны чалавек — вечны даўжнік дзяржавы. Алешка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

delinquency

[dɪˈlɪŋkwənsi]

n., pl. -cies

1) праві́ннасьць, віна́ f.; прасту́пства n.

2) правапарушэ́ньне n.

3) пратэрмінава́ны доўг

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

ка́ртачны, ‑ая, ‑ае.

1. Які мае адносіны да карты, карт (у 2 знач.). Картачная гульня. // Звязаны з гульнёй у карты. Картачны доўг. // Прызначаны для гульні ў карты. Картачны стол.

2. Які мае адносіны да карткі (у 1, 4 знач.). Картачны каталог.

•••

Картачная сістэма гл. сістэма.

Картачны домік гл. домік.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

untílgbar, úntilgbar

a

1) невынішча́льны

2)

éine ~е Schuld — неапла́тны доўг (тс. перан.)

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

régeln

vt

1) рэгулява́ць

2) прыво́дзіць у пара́дак;

séine Schúlden ~ заплаці́ць свой доўг

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

forgive

[fərˈgɪv]

v., -gave, -given, -giving

1) прабача́ць

2) дарава́ць (доўг), памі́лаваць

to forgive sins — адпушча́ць, дарава́ць грахі́

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

◎ Пачкі́ ’амаль’ (в.-дзв., доўг., брасл., Сл. ПЗБ; дрыс., Хрэст. дыял.). З рус. почти ’тс’ (Сл. ПЗБ, 3, 472). Мена г’Ж’ адбылася ў сувязі з тым, што ў субстратных балтыйскіх гаворках, як, напрыклад, у сучаснай літоўскай мове, /’, ď выступалі толькі як алафоны фанем [t], [d], абыякавых да палаталізацыі, таму і замяняліся найбольш блізкімі паводле месца ўтварэння (k, g), параўн. гірса — дзірса.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)