Сухазло́тка ’тонкія пласцінкі золата для аздобы, сусальнае золата’ (Гарэц.), параўн. укр. сухозоло́тица ’тс’. Відавочна, па фанетычных прыкметах паланізм; параўн. сухапазлача́ны ’колер фарбы пад золата’ (Варл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

glaring [ˈgleərɪŋ] adj.

1. асляпля́льны

2. крыклі́вы (пра фарбы)

3. абура́льны (пра памылкі, хлусню і да т.п.)

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

аэро́граф, ‑а, м.

Прыбор для тонкага распылення фарбы сціснутым паветрам пры напясенні яе на паперу, тканіну і пад.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

замацава́льнік, ‑у, м.

Хімічны састаў для замацавання фота і кінаплёнкі пасля праяўлення, фарбы на тканіне і пад.; фіксаж.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

казеі́навы, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да казеіну. // Які мае ў сваім саставе казеін. Казеінавы клей. Казеінавыя фарбы.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

спако́йны, -ая, -ае.

1. Які знаходзіцца ў стане спакою, маларухомы або нерухомы.

Спакойная рака.

Сядзець спакойна (прысл.).

2. Які выражае спакой (у 2 знач.), без душэўных трывог, перажыванняў.

Спакойнае жыццё.

На сэрцы спакойна (прысл.).

3. Стрыманы, ураўнаважаны, ціхмяны, які нікога не раздражняе.

С. конь.

Спакойнага нораву чалавек.

4. Роўны ў сваім працяканні.

Спакойная хада.

Спакойная гутарка.

5. Не ваенны, мірны.

С. час.

6. Які нічым і нікім не парушаецца, адбываецца ў спакоі.

Спакойная старасць.

7. Прыемны для вока (пра святло, фарбы і пад.).

Спакойныя фарбы пейзажаў.

Спакойнае, мяккае святло.

|| наз. спако́йнасць, -і, ж.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

грыміро́вачны, ‑ая, ‑ае.

1. Прызначаны для грыміравання. Грыміровачныя фарбы.

2. у знач. наз. грыміро́вачная, ‑ай, ж. Пакой для грыміравання.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

bléichen

1.

vt бялі́ць

2.

* vi (s) бля́кнуць, ліня́ць (пра фарбы)

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

ко́лер

(лац. color)

1) афарбоўка (напр. сіні к., к. вясёлкі);

2) адценне фарбы, густата, ступень яркасці яе;

3) падрыхтаваны для афарбоўкі чаго-н. састаў фарбы.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

спалучы́ць, -лучу́, -лу́чыш, -лу́чыць; -лу́чаны; зак.

1. каго-што. Злучыць адно з другім, аб’яднаць.

С. тэорыю з практыкай.

С. фарбы, колеры.

2. каго-што чым. Наладзіць сувязь з кім-, чым-н.

С. рэкі каналам.

|| незак. спалуча́ць, -а́ю, -а́еш, -а́е.

|| наз. спалучэ́нне, -я, н.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)