разбаві́цель, ‑ю, м.
Спец. Вадкасць, якая ўводзіцца ў састаў лаку або фарбы, каб атрымаць раствор пэўнай канцэнтрацыі.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)