про́жылак, -лка, мн. -лкі, -лкаў, м.
Тонкая каляровая палоска, прамежкавы слой у камені, дрэве, а таксама жылка, якая свіціцца праз скуру.
Белы кварц з жоўтымі прожылкамі.
Рука з сінімі прожылкамі.
Прожылкі на лістах, кветках.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
шпага́т, -у, М -га́це, м.
1. Моцная тонкая вяроўка.
2. У гімнастыцы: фігура, пры якой ногі спартсмена, што сядзіць, шырока рассунуты і выцягнуты ў адну прамую лінію.
|| прым. шпага́тны, -ая, -ае (да 1 знач.).
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
intestine
[ɪnˈtestɪn]
n.
кі́шкі pl.
large (small) intestine — то́ўстая (то́нкая) кі́шка
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
шост, шаста́, М шасце́, мн. шасты́, -о́ў, м.
Доўгая тонкая палка ці жэрдка.
Скачок з шастом (у спорце).
|| памянш. шасто́к, -тка́, мн. -ткі́, -тко́ў, м.
|| прым. шаставы́, -а́я, -о́е (спец.).
Шаставая лінія сувязі (на шастах).
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
лучы́на, -ы, мн. -ы, -чы́н, ж., таксама зб.
Тонкая доўгая сухая шчэпка, якой даўней асвятлялі сялянскія хаты.
Дагарае л.
Нашчапаць лучыны.
|| памянш. лучы́нка, -і, ДМ -нцы, мн. -і, -нак, ж.
|| прым. лучы́нны, -ая, -ае.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
фа́сцыя, ‑і, ж.
Тонкая абалонка са злучальнай тканкі, якая пакрывае асобныя мышцы або групы іх, а таксама некаторыя органы.
[Ад лац. fascia — павязка.]
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
або́рка
I ж. то́нкая верёвка; бечёвка, верёвочка
II ж., см. брыжы́
III ж., тип. обо́рка
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
іро́нія ж Ironíe f -, -í¦en; Spötteléi f -, -en;
е́дкая іро́нія béißende Ironíe;
то́нкая іро́нія féine Ironíe
Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс)
пасіві́раванне, ‑я, н.
Спец. Хімічная апрацоўка металічных вырабаў, пры якой на паверхні ўтвараецца тонкая плёнка вокіслаў, што засцерагае ад карозіі.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
спі́лак, ‑лку, м.
Спец. Тонкая скура, якая атрымліваецца пры разразанні скур па таўшчыні. Спілак для скураной галантарэі. Абіванне мэблі спілкам.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)