Verbum

добразычлі́вы, -ая, -ае.

1. Які жадае людзям дабра, прыхільна адносіцца да іншых.

Д. чалавек.

2. Які выражае сваёй сутнасцю прыхільнасць, спагаду.

Добразычлівыя словы.

|| наз. добразычлі́васць, -і, ж.

га́дасць, -і, мн. -і, -ей, ж. (разм.).

1. Прадмет, які выклікае непрыемнае, агіднае пачуццё.

Выкінь гэту г.

2. Агідны, нізкі ўчынак; брыдкія словы.

Рабіць гадасці.

Гаварыць гадасці.

разнамо́ўны, -ая, -ае.

1. Які складаецца з людзей, якія гавораць на розных мовах.

Разнамоўнае насельніцтва.

2. Які змяшчае словы розных моў.

Р. слоўнік.

|| наз. разнамо́ўе, -я, н.

рэ́пліка, -і, ДМ -ліцы, мн. -і, -лік, ж.

1. Адказ, пярэчанне, заўвага на словы суразмоўца, таго, хто гаворыць.

Кінуць рэпліку.

Рэплікі з месцаў (на сходзе). Калючая р.

Абмен рэплікамі.

2. У сцэнічным дыялогу: тэкст, які змяшчае ў сабе словы адной з дзеючых асоб.

3. На судовым працэсе: пярэчанне адной са старон (спец.).

4. Кароткі газетны або часопісны артыкул як пярэчанне, выражэнне нязгоды з кім-, чым-н.

маўля́ў, часц. (разм.).

Паказвае, што асоба, якая гаворыць, перадае чужыя словы.

Сказаў, што заняты, прыходзь, м., заўтра.

Дзед ганарыўся галубамі: м., ні ў кога няма такіх разумных птахаў.

апо́шліць, -лю, -ліш, -ліць; -лены; зак., каго-што.

Зрабіць пошлым, паказаць дробным, нікчэмным.

А. чужую думку.

А. высокія словы.

|| незак. апашля́ць, -я́ю, -я́еш, -я́е.

|| наз. апашле́нне, -я, н.