outlandish

[,aʊtˈlændɪʃ]

adj.

1) нязвы́клы, дзіво́сны

2) чужазе́мскі, заме́жны

3) дзікі́, глухі́ (аб мясцо́васьці)

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)

не́мы, ‑ая, ‑ае.

Дзікі, роспачны. Раптам крык, Немы крык, З лесу крык страсянуў цішыню. Куляшоў. Пачуўся гром выбуху, лёскат жалеза, усплёск вады і немы, роспачны голас чалавека... Дуброўскі.

•••

Немым голасам гл. голас.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

пуга́ч ​1, ‑а, м.

Цацачны пісталет, які страляе пістонамі або коркам.

пуга́ч ​2, ‑а, м.

Драпежная начная птушка атрада соў. Дзесьці вухкаў пугач, яго дзікі крык гулка разносіўся па сонным лесе. Шашкоў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

◎ Ну́днікі ’дзікі вінаград (Vitis L.)’ (Сл. ЦРБ). Ад нудны ’выклікаючы моташнасць’, параўн. ну́дачка ’ягада касцянка’ (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Сэ́ляг ’селязень’ (Клім.), сэ́лёг ’дзікі качар, селязень’ (пін., Дразд.), сэ́лях, сэ́люх ’качар’ (Сл. Брэс.). Гл. селег.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

brutish

[ˈbru:tɪʃ]

adj.

1) жывёльны, як у жывёлы; быдля́чы

2) тупы́, дурны́; неачэ́саны; дзікі́, дзіку́нскі

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)

uncultivated

[ʌnˈkʌltɪveɪtəd]

adj.

1) няўро́блены, папа́рны (пра зямлю́, гле́бу)

2) дзі́кі; нявы́хаваны; неразьві́ты (пра здо́льнасьці)

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)

Wild West, wild West

Дзі́кі За́хад (захо́дняя ча́стка ЗША да ўсталява́ньня там стабі́льнай ула́ды)

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)

дратава́ць, ‑тую, ‑туеш, ‑туе; незак., што.

Разм. Таптаць, вытоптваць. Конніца і пяхота дратавала.. тыя мясціны лесу, дзе можна было праехаць ці прайсці. Чарот. Раней дзікі перакопвалі, дратавалі пасевы толькі на прылесных далёкіх палях. Сачанка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

уві́ць, уваўю́, уваўе́ш, уваўе́; уваўём, уваўяце́, уваўю́ць; уві́ў, уві́ла́, -ло́; уві́; уві́ты; зак.

1. што ў што. Уплесці віццём.

У. стужку ў вянок.

2. што на што. Намотваючы, змясціць.

У. усю пражу на верацяно.

3. каго-што. Абвіць па ўсёй паверхні.

Дзікі вінаград увіў сцены дома.

4. што чым. Упрыгожыць, абвіваючы чым-н.

У. арку гірляндамі.

|| незак. увіва́ць, -а́ю, -а́еш, -а́е.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)