дэка́да, ‑ы, ДМ ‑дзе, ж.

1. Прамежак часу ў дзесяць дзён; дзесяцідзёнка. Першая дэкада верасня. □ Некаторыя цэхі, стараючыся знішчыць прарыў, адмовіліся адзінагалосна на дзве дэкады ад выхадных дзён. Чорны.

2. Дзесяць дзён, прысвечаных якой‑н. грамадскай падзеі, з’яве. Дэкада беларускага мастацтва і літаратуры. Дэкада дзіцячай кнігі.

[Ад грэч. dekás — дзесяцідзёнка.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

дзесяцівёрстка, ‑і, ДМ ‑тцы; Р мн. ‑так; ж.

Разм. Геаграфічная карта з маштабам дзесяць вёрст у цалі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

вы́карпаць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; зак., што.

Разм. Корпаючы, дастаць, выняць. Міколка выкарпаў з цяпла дзесяць печаных бульбін. Лынькоў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

decade

[ˈdekeɪd]

n.

1) дзе́сяць гадо́ў, дзесяціго́дзьдзе -я n.

2) дзяся́тка f.

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

мэ́ндаль

(польск. mendel, ад ням. Mandel)

дзесяць снапоў збожжа, пастаўленых у кучку для прасушкі і накрытых распасцёртым снапом зверху; бабка.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

недавыкана́нне, ‑я, н.

1. Дзеянне паводле знач. дзеясл. недавыканаць.

2. Недавыкананая частка чаго‑н. Недавыкананне складае дзесяць працэнтаў плана.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

паўста́нец, ‑нца, м.

Удзельнік паўстання. Праз пяць-дзесяць хвілін атрад паўстанцаў, чалавек сорак, быў у поўным баявым парадку... Чарот.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

абало́ністы, ‑ая, ‑ае.

Які мае тоўстую абалону. Сасна — тая дрэнь, можна сказаць. Іншая, абалоністая, і дзесяць год не праліпіць. Ермаловіч.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

шко́льніцтва, ‑а, н.

1. Разм. Школьныя гады жыцця. Дзесяць год школьніцтва.

2. Школьніцкія паводзіны, учынкі; гарэзлівасць. Яго характар вызначаўся школьніцтвам.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

прыпрэ́лы, ‑ая, ‑ае.

Які трохі прыпрэў. Дзесяць мяхоў, як завязаць, насыпалі мы з ямы трошкі прыпрэлага, але яшчэ добрага жыта. Сабаленка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)