2. Які цалкам аддаецца якой-н. справе, моцна ахоплены чым-н.
С. калекцыянер.
С. барацьбіт за незалежнасць.
3. Здольны на моцнае каханне, страсць; палкі, гарачы.
С. чалавек.
С. пацалунак.
|| наз.стра́снасць, -і, ж.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
альтэрна́цыя, ‑і, ж.
Спец. Заканамернае чаргаванне гукаў фанетычна розных, але этымалагічна блізкіх у словах з агульнай асновай (пяку — пячэш); чаргаванне марфем (гарачы — гаручы).
[Лац. alteratio — чаргаванне.]
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
раку́шачнік, ‑у, м.
Порыстая карбанатная горная парода, якая складаецца з ракавін марскіх жывёл, змацаваных вапняковым ілам. Птушкі клалі .. [яйкі] проста на гарачы ракушачнік.Хомчанка.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Glúthauch
m -(e)s, -e гара́чы по́дых [паве́ў] (пра пустыню)
Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)
glühend
a распа́лены; перан. па́лкі, гара́чы
~e Hítze — спёка
Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)
цы́нія, ‑і, ж.
Травяністая дэкаратыўная расліна сямейства складанакветных з буйнымі яркімі кветкамі. Не цвітуць тут цыніі і флоксы, Цяжка шыны пыл гарачы мнуць.Панчанка.
[Ад уласн. імя.]
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Жэ́жкі ’гарачы’ (камян., Шатал.). Укр.же́жко ’горача’, жижки́й ’пякучы’. Ад кораня *žeg‑ з суфіксам *ьk‑ і пераходам *g > ž. Гл. жыгаць, жгаць, жэгаць, жыжа2.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
Па́лкі ’прасякнуты моцным пачуццём, уздымам, натхненнем; вельмі страсны, гарачы’ (ТСБМ), ’палкі, гаручы’ (Бяльк., ТС, Сл. ПЗБ), ’горкі’ (Мат. Гом.). Да пала́ць, палі́ць з суф. ‑к‑.