умяша́ць, -а́ю, -а́еш, -а́е; -а́ны; зак., у што.

1. што і чаго. Мяшаючы, дабавіць.

У. пшанічнай мукі ў жытнюю.

2. перан., каго (што). Прымусіць супраць волі ўдзельнічаць у чым-н.

У. каго-н. у брудную справу.

|| незак. уме́шваць, -аю, -аеш, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

крэату́ра, ‑ы, ж.

Кніжн. Той, хто займае месца дзякуючы пратэкцыі якой‑н. уплывовай асобы і з’яўляецца паслухмяным выканаўцам яе волі; стаўленік.

[Ад лац. creatura — тварэнне.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

своеўла́дны, ‑ая, ‑ае.

Які робіць што‑н. па сваёй волі, па свайму нораву; свавольны. Своеўладны чалавек. // Уласцівы такому чалавеку. Своеўладны характар.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

лёс¹, -у, м.

1. Ход жыццёвых падзей, якія складваюцца незалежна ад волі чалавека; збег акалічнасцей.

Л. паслаў шчасце.

2. Доля.

Шчаслівы л.

Жаночы л.

3. Развіццё чаго-н.; далейшае існаванне, будучыня.

Л. чалавецтва.

◊

На волю лёсу (кніжн.) — без падтрымкі, без дапамогі звонку.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

сатэлі́т, -а, М -лі́це, мн. -ы, -аў, м.

1. У Старажытным Рыме: узброены найміт-целаахоўнік.

2. перан. Выканаўца чужой волі, паслугач, памагаты (кніжн.).

3. Спадарожнік планеты (спец.).

Месяц — с.

Зямлі.

4. Дзяржава, фармальна незалежная, а па сутнасці падпарадкаваная іншай, больш моцнай дзяржаве.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

guts

а) Sl. сі́ла во́лі, адва́жнасьць, вытрыва́ласьць f.

б) вантро́бы pl. only, кі́шкі

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

wil(l)fully

[ˈwɪlfəli]

adv.

1) дабраахво́тна, па сваёй во́лі

2) абду́мана, з наме́рам

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

змага́ць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; незак., каго-што.

Разм. Перамагаць (звычайна ў барацьбе). Родная зямелька Ворагаў змагала... Цяпер волі зорка Над ёй [заззяла]. Чарот.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

звышчалаве́к, ‑а; мн. звышчалавека ‑аў; м.

У рэакцыйнай філасофіі — чалавек вялікай сілы волі, прызваны кіраваць; індывідуаліст, які ставіць сябе вышэй за грамадства.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

пазба́віць, -а́ўлю, -а́віш, -а́віць; -а́ўлены; зак.

1. каго-чаго. Адняць што-н., пакінуць без чаго-н.

П. маёмасці.

П. волі.

2. ад каго-чаго і чаго. Вызваліць, даць магчымасць пазбегнуць чаго-н.

П. ад клопатаў.

|| незак. пазбаўля́ць, -я́ю, -я́еш, -я́е.

|| наз. пазбаўле́нне, -я, н.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)