ускі́даць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; зак., што.
Кідаючы, ускласці на верх чаго‑н. усё, многае. Ускідаць сена на вышкі. Ускідаць груз на машыну.
ускіда́ць, ‑а́ю, ‑а́еш, ‑а́е.
Незак. да ускінуць.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Überzug
m -(e)s, - züge
1) чахо́л, на́валачка
2) тэх. пакры́шка, верх
Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)
Áusbund
m -(e)s, - bünde пры́клад, верх (дасканаласці, дасціпнасці, глупства і г.д.)
Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)
Вяршня́ ’вяршыня’ (Яруш.) — старая лексема, утвораная пры дапамозе суф. ‑ьnʼa ад асновы vьrxъ‑. Да верх, ве́рхні (гл.).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
override [ˌəʊvəˈraɪd] v. (overrode, overridden)
1. адхіля́ць, не браць пад ува́гу, не прыма́ць;
override smb.’s authority не прызнава́ць чый-н. аўтарытэ́т
2. перава́жваць, браць верх
Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)
длу́бацца, ‑аюся, ‑аешся, ‑аецца; незак.
Абл. Калупацца, дастаючы што‑н. адкуль‑н. — Потым, бачу, сарока на кучу прыляцела. Села на самы верх, пакруцілася, паківала хвастом і пачала длубацца ў гнаі. Ляўданскі.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Вільча́к ’верх страхі ля вільчыка’ (Касп.); ’разная фігура над франтонам зверху даху’ (БРС); ’вільчык’ (КТС); ’верх даху’ (Абрэмб.). Да вілкі ’развілка, вілы’ (гл.). Паводле В. У. Мартынава (вусн. паведамл.), звязана з усх.-польск. wilk ’дзве дошкі, збітыя разам пад вуглом, якімі накрываецца зверху вільчык гонтавага даху’ (КСПГ) < wilk ’воўк, разная фігура (галава воўка), якая аздабляла вільчык’.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
торжествова́ть несов.
1. (праздновать) уст. святкава́ць;
торжествова́ть побе́ду святкава́ць перамо́гу;
2. (иметь успех, быть победителем над кем, над чем) перамага́ць (каго, што), браць верх (над кім, над чым), трыумфава́ць;
торжествова́ть над враго́м перамага́ць во́рага, браць верх над во́рагам;
3. (радоваться, ликовать) ра́давацца;
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (актуальны правапіс)
баязлі́вец, ‑ліўца, м.
Той, хто ўсяго баіцца, у каго пачуцці страху бяруць верх над іншымі пачуццямі. [Салавей:] — Адступаюць толькі баязліўцы і шкурнікі, а дзе не хапае сілы, там выручае хітрасць і смеласць. Грахоўскі.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
◎ Плі́сня ’верхняя частка ступні нагі ля пальцаў, корткі’ (Дразд.), плісня ’верх ступні нагі’ (стол., Сл. Брэс.). Да плесна, плюсна (гл.).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)