латыфу́ндыя, -і, мн. -і, -дый, ж.

Буйное прыватнае зямельнае ўладанне.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

паме́сце, -я, мн. -і, -яў, н.

Зямельнае ўладанне памешчыка.

Буйное п.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

во́тчына, -ы, мн. -ы, -чын, ж.

На Русі да 18 ст.: радавое спадчыннае зямельнае ўладанне.

|| прым. во́тчынны, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

пасэ́сія, ‑і, ж.

Гіст. Зямельнае арэнднае ўладанне.

[Лац. passessio.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

латыфу́ндыя, ‑і, ж.

Буйное прыватнае зямельнае ўладанне.

[Лац. latifundium.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

маёнтак, -тка, мн. -ткі, -ткаў, м.

Зямельнае ўладанне памешчыка, а таксама панскі двор, сядзіба.

Панскі м.

|| прым. маёнткавы, -ая, -ае і маянтко́вы, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

кня́ства, -а, мн. -ы, -аў, н.

1. Феадальнае ўладанне на чале з князем.

Пінскае к.

2. У складзе назвы некаторых сучасных дзяржаў.

К.

Ліхтэнштэйн.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

даме́н, ‑а, м.

Асабістае зямельнае ўладанне феадала ў Заходняй Еўропе ў сярэднія вякі.

[Фр. domaine.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

маяра́т, -у, М -ра́це, м. (гіст.).

1. Парадак атрымання спадчыны, пры якім зямельнае ўладанне пераходзіць старэйшаму сыну або старэйшаму ў родзе.

2. Нерухомая маёмасць, на якую пашырана такое права.

|| прым. маяра́тны, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

ле́нны, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да лена, звязаны з ленам, з яго уладаннем. Леннае права. Ленная залежнасць. Леннае ўладанне.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)