і́хны
займеннік, прыналежны, безасабовы
|
адз. |
мн. |
| м. |
ж. |
н. |
- |
| Н. |
і́хны |
і́хная |
і́хнае |
і́хныя |
| Р. |
і́хнага |
і́хнай
і́хнае |
і́хнага |
і́хных |
| Д. |
і́хнаму |
і́хнай |
і́хнаму |
і́хным |
| В. |
і́хны (неадуш.)
і́хнага (адуш.) |
і́хную |
і́хнае |
і́хныя |
| Т. |
і́хным |
і́хнай
і́хнаю |
і́хным |
і́хнымі |
| М. |
і́хным |
і́хнай |
і́хным |
і́хных |
Крыніцы:
piskunou2012,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)
і́хны, ‑ая, ‑яе.
Абл. Іхні. Фельчар іхны нагу.. [Міколе] перавязаў (вышэй калена куля папала). Крапіва.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
и́хний прост. і́хні; обл. і́хны.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
І́хні займ. ’які належыць ім’ (ТСБМ, Шат., Нас.), і́хны ’тс’ (ТСБМ, Бяльк.), і́хі ’тс’ (Сл. паўн.-зах.), и́хный ’ім уласцівы’ (Нас.). Рус. дыял. и́хний, и́хный, и́хий ’іх’ (у рускай пісьменнасці з XVII ст.), укр. і́хній ’тс’. Вытворнае з суф. ‑н‑ (< ьnъ) ад іх, формы р. скл. мн. л. прасл. займ. *jь (гл. ён). Гл. Фасмер, 2, 145.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)