ітэльме́нка

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. ітэльме́нка ітэльме́нкі
Р. ітэльме́нкі ітэльме́нак
Д. ітэльме́нцы ітэльме́нкам
В. ітэльме́нку ітэльме́нак
Т. ітэльме́нкай
ітэльме́нкаю		 ітэльме́нкамі
М. ітэльме́нцы ітэльме́нках

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

ітэльме́нка ж. ительме́нка

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

ітэльме́нка,

гл. ітэльмены.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ітэльме́ны, -аў, адз. -ме́н, -а, м.

Старажытнае насельніцтва паўвострава Камчатка.

|| ж. ітэльме́нка, -і, ДМ -нцы, мн. -і, -нак.

|| прым. ітэльме́нскі, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

ительме́нка ітэльме́нка, -кі ж.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

ітэльме́ны, ‑аў; адз. ітэльмен, ‑а, м.; ітэльменка, ‑і, ДМ ‑нцы; мн. ітэльменкі, ‑нак; ж.

Старажытнае насельніцтва паўвострава Камчаткі, патомкі якога, змяшаўшыся з рускімі, складаюць цяпер значную частку насельніцтва Камчаткі; камчадалы.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)