ісці́ца

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. ісці́ца ісці́цы
Р. ісці́цы ісці́ц
Д. ісці́цы ісці́цам
В. ісці́цу ісці́ц
Т. ісці́цай
ісці́цаю		 ісці́цамі
М. ісці́цы ісці́цах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

ісці́ца ж., юр. исти́ца

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

ісці́ца, ‑ы, ж.

Жан. да ісцец.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ісце́ц, істца́, мн. істцы́, істцо́ў, м.

Асоба або арганізацыя, якія прад’яўляюць іск; проціл. адказчык.

|| ж. ісці́ца, -ы, мн. -ы, -ці́ц.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

исти́ца юр. ісці́ца, -цы ж.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)