іржаве́ць

дзеяслоў, непераходны, незакончанае трыванне, незваротны, 1-е спражэнне

Цяперашні час
адз. мн.
1-я ас. - -
2-я ас. - -
3-я ас. іржаве́е іржаве́юць
Прошлы час
м. іржаве́ў іржаве́лі
ж. іржаве́ла
н. іржаве́ла

Крыніцы: dzsl2007, krapivabr2012, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

іржаве́ць несов. ржаве́ть

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

іржаве́ць і (пасля галосных) ржаве́ць, 1 і 2 ас. звычайна не ўжыв., -ве́е, незак.

Пакрывацца ржой.

Жалеза ржавее.

|| зак. заржаве́ць, -е́е.

|| наз. іржаве́нне і (пасля галосных) ржаве́нне, -я, н.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

іржаве́ць і ржаве́ць, ‑вее; незак.

Пакрывацца ржой. Усе .. [машыны] былі пастаўлены так, каб не ржавелі і не псаваліся. Колас. Рэйкі цьмяна пабліскваюць, відаць, пачынаюць іржавець, бо цягнікі ходзяць рэдка. Грахоўскі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ржаве́ць гл. іржавець.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

заржаве́ць гл. іржавець.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

ржаве́ць,

гл. іржавець.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ржа́веть несов. іржаве́ць, (после гласных) ржаве́ць;

нож на́чал ржа́веть нож пача́ў іржаве́ць;

иго́лка начала́ ржа́веть іго́лка пачала́ ржаве́ць;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

іржа́ўленне і ржа́ўленне, ‑я, н.

Спец. Стан паводле знач. дзеясл. іржавець; з’яўленне ржы на паверхні чаго‑н. Іржаўленне жалеза.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Аржа́ ’іржа на металах і балотным месцы’ (Нас., Касп.), аржа́венне, аржа́вінне, аржа́вень ’балота’ (Нас., Мядзв., Касп., Гарэц.), ара́веники ’балотныя бесы’ (Нік. Очерки, 80), аржа́ўка ’пакрытая ржой рыба’ (Нас.), ’заліўны луг’ (Жд.) > аржаве́ць ’іржавець’ (Др.-Падб., Гарэц.). Гл. іржа.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)