інтэгра́цыя

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз.
Н. інтэгра́цыя
Р. інтэгра́цыі
Д. інтэгра́цыі
В. інтэгра́цыю
Т. інтэгра́цыяй
інтэгра́цыяю
М. інтэгра́цыі

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

інтэгра́цыя ж., в разн. знач. интегра́ция

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

інтэгра́цыя, ‑і, ж.

Кніжн. Аб’яднанне ў адно цэлае якіх‑н. частак. Эканамічная інтэграцыя сацыялістычных краін.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

дэзінтэгра́цыя, ‑і, ж.

Распадзенне, расчляненне цэлага на састаўныя часткі; проціл. інтэграцыя.

[Ад фр. dés — ад‑, раз- і лац. integer — суцэльны.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

интегра́ция в разн. знач. інтэгра́цыя, -цыі ж.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)