інды́чнік
назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
інды́чнік |
інды́чнікі |
| Р. |
інды́чніка |
інды́чнікаў |
| Д. |
інды́чніку |
інды́чнікам |
| В. |
інды́чнік |
інды́чнікі |
| Т. |
інды́чнікам |
інды́чнікамі |
| М. |
інды́чніку |
інды́чніках |
Крыніцы:
krapivabr2012,
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
інды́чнік м. (помещение) индюша́тник
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
інды́чнік, ‑а, м.
Памяшканне для індыкоў.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
индюша́тник (помещение) інды́чнік, -ка м.;
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)