інвалі́дны

прыметнік, адносны

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. інвалі́дны інвалі́дная інвалі́днае інвалі́дныя
Р. інвалі́днага інвалі́днай
інвалі́днае		 інвалі́днага інвалі́дных
Д. інвалі́днаму інвалі́днай інвалі́днаму інвалі́дным
В. інвалі́дны (неадуш.)
інвалі́днага (адуш.)		 інвалі́дную інвалі́днае інвалі́дныя (неадуш.)
інвалі́дных (адуш.)
Т. інвалі́дным інвалі́днай
інвалі́днаю		 інвалі́дным інвалі́днымі
М. інвалі́дным інвалі́днай інвалі́дным інвалі́дных

Крыніцы: krapivabr2012, piskunou2012, prym2009, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

інвалі́дны инвали́дный

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

інвалі́дны, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да інваліда; прызначаны для інвалідаў. Інвалідны дом. Інвалідная арцель. Інвалідная каляска.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

інвалі́д, -а, М -дзе, мн. -ы, -аў, м.

Чалавек, які поўнасцю або часткова страціў працаздольнасць у выніку ранення, знявечання ці хваробы.

І. вайны.

І. першай групы.

|| ж. інвалі́дка, -і, ДМ -дцы, мн. -і, -дак (разм.).

|| прым. інвалі́дны, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

инвали́дный інвалі́дны.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)