іма́мскі

прыметнік, адносны

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. іма́мскі іма́мская іма́мскае іма́мскія
Р. іма́мскага іма́мскай
іма́мскае		 іма́мскага іма́мскіх
Д. іма́мскаму іма́мскай іма́мскаму іма́мскім
В. іма́мскі
іма́мскага		 іма́мскую іма́мскае іма́мскія
іма́мскіх
Т. іма́мскім іма́мскай
іма́мскаю		 іма́мскім іма́мскімі
М. іма́мскім іма́мскай іма́мскім іма́мскіх

Крыніцы: tsblm1996.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

іма́м, -а, мн. -ы, -аў, м.

1. Духоўны кіраўнік у мусульман.

2. Правіцель мусульманскай дзяржавы, які спалучае ў адной асобе свецкую і духоўную ўладу.

3. Духоўная асоба, якая кіруе богаслужэннем у мячэці.

|| прым. іма́мскі, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)