Ільме́нь

назоўнік, уласны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз.
Н. Ільме́нь
Р. Ільме́ня
Д. Ільме́ню
В. Ільме́нь
Т. Ільме́нем
М. Ільме́ні

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

ільме́нь

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. ільме́нь ільмяні́
Р. ільмяня́ ільмянёў
Д. ільмяню́ ільмяня́м
В. ільме́нь ільмяні́
Т. ільмянём ільмяня́мі
М. ільмяні́ ільмяня́х

Крыніцы: sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

ільме́нь, ‑мяня, м.

Мелкае возера, берагі якога зараслі чаротам і трыснягом.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

И́льмень оз. І́льмень, -ня м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

славе́не, ‑вен.

Уст. Адно з старажытнарускіх плямёнаў, якое жыло па берагах возера Ільмень у р-не Ноўгарада.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)