ікра́нка
назоўнік, агульны, адушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
ікра́нка |
ікра́нкі |
| Р. |
ікра́нкі |
ікра́нак |
| Д. |
ікра́нцы |
ікра́нкам |
| В. |
ікра́нку |
ікра́нак |
| Т. |
ікра́нкай
ікра́нкаю |
ікра́нкамі |
| М. |
ікра́нцы |
ікра́нках |
Крыніцы:
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
ікра́нка, ‑і, ДМ ‑нцы; Р мн. ‑нак; ж.
Разм. Рыбіна, якая мае ў сабе ікру.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Жарля́нка ’жаба’. Рус. смал. жерлянка ’тс’. Утворана з суфіксам ‑анк‑а (Сцяцко, Афікс. наз., 179–180) ад жарло́ ’зяпа’ (гл. жарло́ 1; параўн. вушанка, ікранка).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)