ізаклі́на
назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
ізаклі́на |
ізаклі́ны |
| Р. |
ізаклі́ны |
ізаклі́н |
| Д. |
ізаклі́не |
ізаклі́нам |
| В. |
ізаклі́ну |
ізаклі́ны |
| Т. |
ізаклі́най
ізаклі́наю |
ізаклі́намі |
| М. |
ізаклі́не |
ізаклі́нах |
Крыніцы:
krapivabr2012,
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
ізаклі́на ж., физ. изокли́на
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
ізаклі́на, ‑ы, ж.
Спец. Лінія на карце, якая злучае пункты з аднолькавым магнітным нахіленнем.
[Ад грэч. ísos — роўны, аднолькавы і klinō — нахіляю.]
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
изокли́на физ. ізаклі́на, -ны ж.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)