іерэ́й, -я, мн. -і, -яў, м.

Тое, што і святар праваслаўнай царквы.

|| прым. іерэ́йскі, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

іерэ́й

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. іерэ́й іерэ́і
Р. іерэ́я іерэ́яў
Д. іерэ́ю іерэ́ям
В. іерэ́я іерэ́яў
Т. іерэ́ем іерэ́ямі
М. іерэ́ю іерэ́ях

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

іерэ́й м., церк. иере́й

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

іерэ́й, ‑я, м.

Адна з назваў свяшчэнніка ў праваслаўнай царкве.

[Ад грэч. hiereus — жрэц.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Іерэ́й ’назва свяшчэнніка ў праваслаўнай царкве’. Ст.-рус. иереи < ст.-слав. иѥреи < грэч. ἱερεύς. Фасмер, 2, 118; Шанскі, 2, I, 16. Гл. архірэй.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

иере́й церк. іерэ́й, -рэ́я м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

протаіерэ́й, ‑я, м.

Свяшчэннік (іерэй) вышэйшага чыну.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

пратапо́п, ‑а, м.

Уст. Свяшчэннік (іерэй) вышэйшага чыну.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Архірэ́й ’старшы свяшчэннік (іерэй)’. Ст.-рус. архиерей з ст.-слав. архиереи < грэч. ἀρχιερεύς ’тс’. Фасмер, 1, 91.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Пратапо́п ’святар (іерэй) вышэйшага чыну’ (ТСБМ), пратапо́па ’протаіерэй’ (Нас.). З рус. протопо́п (параўн. Крукоўскі, Уплыў, 74). Стараж.-рус. протопопъ, серб.-ц.-слав. протопопъ. З грэч. πρωτοπαπᾶς (Фасмер, 3, 384), дзе πρωτο‑ — узмацняльная прыстаўка (ад πρωτοδ ’першы’) і πάππας ’бацька; бацюшка’ (Фасмер, там жа, 383; Праабражэнскі 2, 136).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)