іерэ́й, -я, мн. -і, -яў, м.

Тое, што і святар праваслаўнай царквы.

|| прым. іерэ́йскі, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

іерэ́й

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. іерэ́й іерэ́і
Р. іерэ́я іерэ́яў
Д. іерэ́ю іерэ́ям
В. іерэ́я іерэ́яў
Т. іерэ́ем іерэ́ямі
М. іерэ́ю іерэ́ях

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

іерэ́й м., церк. иере́й

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

іерэ́й, ‑я, м.

Адна з назваў свяшчэнніка ў праваслаўнай царкве.

[Ад грэч. hiereus — жрэц.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

іерэ́й м царк Príester m -s, -

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

іерэ́й

(гр. hiereus = літар. жрэц)

адна з назваў свяшчэнніка ў праваслаўнай царкве.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

Іерэ́й ’назва свяшчэнніка ў праваслаўнай царкве’. Ст.-рус. иереи < ст.-слав. иѥреи < грэч. ἱερεύς. Фасмер, 2, 118; Шанскі, 2, I, 16. Гл. архірэй.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

іерэ́й

(гр. hiereus = жрэц)

святар у праваслаўнай царкве.

Слоўнік іншамоўных слоў. Актуальная лексіка (А. Булыка, 2005, правапіс да 2008 г.)

иере́й церк. іерэ́й, -рэ́я м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

протаіерэ́й, ‑я, м.

Свяшчэннік (іерэй) вышэйшага чыну.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)