ігу́мення, -і, мн. -і, -яў, ж.

Настаяцельніца праваслаўнага жаночага манастыра.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

ігу́мення

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. ігу́мення ігу́менні
Р. ігу́менні ігу́менняў
Д. ігу́менні ігу́менням
В. ігу́менню ігу́менняў
Т. ігу́менняй
ігу́менняю		 ігу́меннямі
М. ігу́менні ігу́меннях

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

ігу́мення ж., церк. игу́менья, настоя́тельница

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

ігу́мення, ‑і, ж.

Настаяцельніца праваслаўнага жаночага манастыра.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

настоя́тельница ігу́мення, -нні ж.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

абаты́са, ‑ы, ж.

Ігумення каталіцкага жаночага манастыра.

[Лац. abbatissa.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

игу́менья церк. ігу́мення, -нні ж.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Ігу́мен, ігу́мення ’настаяцель (настаяцельніца) праваслаўнага манастыра’. Ст.-бел. игуменъ (Гіст. лекс., 121) < ст.-рус. игуменъ (XI ст., Сразн.) < ст.-слав. игоуменъ, грэч. ἡγούμενος ’кіраўнік, вядучы’. Фасмер, 2, 117; Шанскі, 2, I, 8.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)