я́звеннік, -а, мн. -і, -аў, м. (разм.).

Чалавек, які хварэе язвавай хваробай.

|| ж. я́звенніца, -ы, мн. -ы, -ніц.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

я́звеннік

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. я́звеннік я́звеннікі
Р. я́звенніка я́звеннікаў
Д. я́звенніку я́звеннікам
В. я́звенніка я́звеннікаў
Т. я́звеннікам я́звеннікамі
М. я́звенніку я́звенніках

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

я́звеннік м., разг. (больной язвой желудка) я́звенник

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)