эстра́днік, -а, мн. -і, -аў, м. (разм.).

Артыст эстрады (у 2 знач.).

|| ж. эстра́дніца, -ы, мн. -ы, -ніц.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

эстра́днік

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. эстра́днік эстра́днікі
Р. эстра́дніка эстра́днікаў
Д. эстра́дніку эстра́днікам
В. эстра́дніка эстра́днікаў
Т. эстра́днікам эстра́днікамі
М. эстра́дніку эстра́дніках

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

эстра́днік м., разг. эстра́дник

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

эстра́днік, ‑а, м.

Разм. Артыст эстрады (у 2 знач.).

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

эстра́дник разг. эстра́днік, -ка м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

эстра́дніца, ‑ы, ж.

Разм. Жан. да эстраднік.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)