эска́рп

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. эска́рп эска́рпы
Р. эска́рпа эска́рпаў
Д. эска́рпу эска́рпам
В. эска́рп эска́рпы
Т. эска́рпам эска́рпамі
М. эска́рпе эска́рпах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

эска́рп, -а, мн. -ы, -аў, м. (спец.).

Супрацьтанкавая перашкода ў выглядзе спадзістай сценкі на схілах мясцовасці, звернутая ў бок праціўніка.

|| прым. эска́рпавы, -ая, -ае і эска́рпны, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

эска́рп м., воен. эска́рп

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

эска́рп воен. эска́рп, -па м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

эска́рп, ‑а, м.

Спец.

1. Задняя спадзістая сценка знадворнага рова ваеннага ўмацавання.

2. Супрацьтанкавая земляная загарода, якую ствараюць на схілах мясцовасці, звернутых у бок ворага. Над ціхаю ракой драты, драты, У беразе — ступенькамі эскарпы. Мільгаюць, разяваючы раты, У ціне люстраныя карпы. Калачынскі.

[Фр. escarpe.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)