эпі́фара
назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
эпі́фара |
эпі́фары |
| Р. |
эпі́фары |
эпі́фар |
| Д. |
эпі́фары |
эпі́фарам |
| В. |
эпі́фару |
эпі́фары |
| Т. |
эпі́фарай
эпі́фараю |
эпі́фарамі |
| М. |
эпі́фары |
эпі́фарах |
Крыніцы:
krapivabr2012,
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
эпі́фара ж., лит. эпи́фора
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
эпі́фара, ‑ы, ж.
Спец. Стылістычная фігура, якая характарызуецца паўтарэннем аднаго і таго ж слова, рытмічных канструкцый, выразаў у канцы вершаваных радкоў або сумежных адрэзкаў мовы, напрыклад: «Ціхі і сіні блішча над хатай Неба прастор. Ціха гайдае ліпа над хатай Лісцяў узор». Багдановіч.
[Ад грэч. epiphóra — паўтарэнне.]
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)