эпіту́ра
назоўнік, агульны, адушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
эпіту́ра |
эпіту́ры |
| Р. |
эпіту́ры |
эпіту́р |
| Д. |
эпіту́ры |
эпіту́рам |
| В. |
эпіту́ру |
эпіту́р |
| Т. |
эпіту́рай
эпіту́раю |
эпіту́рамі |
| М. |
эпіту́ры |
эпіту́рах |
Крыніцы:
nazounik2008,
sbm2012,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
эпіту́ра, ‑ы, ж.
Дробны рачок, што водзіцца ў прэсных вадаёмах і фільтруе ваду. Эпітура за год фільтруе ў 10 разоў вады больш, чым яе наступае ў Байкал з усіх прытокаў.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)